________________
તે આત્મવિશ્વાસ પ્રગટાવીએ, સ્વરક્ષાના વિશુદ્ધ પુણ્યમાં અને એની સર્વરક્ષાસાધક શક્તિમાં. - કેઈ નબળા વિચાર કરો મા. જમાનાવાદને અંધકાર બેશક વધુ ને વધુ જમ થઈ હ્યો છે અને જામે પાડી હૃાો છે.
પણ સબૂર ! બીજી બાજુ ધર્મ અને પુણ્યના બળને પ્રકાશ પણ વધી રહ્યો છે, ઘેરે અને ગાઢ બની જ રહ્યો છે.
અંધકારનું કામ અંધકાર કરે છે.
પ્રકાશે પણ એની કૂચ હવે આરંભી છે. ભસ્મગ્રહ પણ ઊતર્યો છે, હતાશાને હાલ તે અવકાશ છે જ નહિ. છે. પણ તે ધન્ય વાયુમંડળનું ગગનેથી અવતરણું કરાવવા માટે આપણે નિમિત્તભૂત તે બનવું જ પડશે. કઈ પણ વસ્તુ એકાએક આપમેળે તો ઊતરી પડતી નથી કે આવી જતી નથી.
એવું તે આપણું પુણ્ય જ ક્યાંથી કે ભસ્મગ્રહના વિદાયની વેળામાં આપણું જીવન હેય સંક્રાન્તિનાં એ વર્ષોમાં આપણું સાધના હિય? ભાવીના પ્રકાશમય ભવ્ય ગગનમાં આપણે નિમિતભાવ હેય !
ચાલે, ચાલે, ત્યારે...ઊઠે...ઊભા થાઓ. ખૂબ પિરસ ચડે તેવી આ વિચારણા છે. હલદીઘાટીના યુદ્ધના વાતાવરણમાં રાણું પ્રતાપના અશ્વ ચેતકને ચ પિરસ ચડી ગયું હતું અને પિતાના માલિકની ઈચ્છા મુજબ શત્રુસૈન્યમાં ધસી જઈને શત્રુ–રાજા માનસિંહના હાથીના પેટ ઉપર પિતાના પગ ટેકવી દઈને માલિકને શત્રુની આડી સુધી પહોંચાડી દીધો હતો.
રે! એ હાથીને ય ચેતક ઉપર ખુન્નસ ભરાઈ ગયું હતું, તેથી તેણે કોઈ સેનિકની તલવાર સૂંઢથી આંચકી લઈમે ચેતકના પગ ઉપર ઝીકી લઈને તેને લંગડાતે કરી દીધા હતા. આ આ ક્ષત્રિયોનાં પશુઓને ય રણમેદાનમાં પોરસ ચડે અને સર્વરક્ષાની
