________________
(૬૬)
પરદર્શન જેવું કયાં છે ? છે હા. આ સવ છે, પણ તે વિશેષનાં છે. સામાન્ય મહાસત્તાને નહિ જાણનાર, કેવળ પર્યાયને આશ્રય કરનાર–કેવળ વ્યવહારને માનનાર, નિશ્ચયમાં ભૂલી જનારમાં આ સવ છે. જેની ષ્ટિ મહાસત્તાસામાન્ય સુધી લંબાચેલી છે, તે જ્ઞાની પુરૂષાને સ્વ-પર જેવું કાંઇ લાગતું નથી. તેમના સિધ્ધાંત, સ્વરૂપસ્થિત થાવું તેજ છે. ગમે તે રસ્તે પણુ મૂળને પહોંચવું તે છે. જ્યારે જ્યારે આ દુનિયાની ઉપાધીએ વિષમ સ્વરૂપ પકડે છે, આત્મભાન ભૂલાવી હષ, શાક કરાવે છે, ત્યારે ત્યારે મહાત્માએ આ મહાસામાન્યસત્તામાં તે સવને ગાળી નાખી પાતાને પણતે મહાસત્તામાં લીન કરી દે છે. એટલે તેને આ ઉપાધીઓ નડતી નથી અને પરમ શાંતિ અનુભવાય છે.
આત્મધ્યાનને ક્રમ પણ કાંઇક આવાજ છે. આ મહાસત્તા સામાન્યમાં સર્વ જગતને ગાળી નાખવાની જેને ટેવ પડી ગઈ ડાય છે, તેના જેને અનુભવ થઇ રહેલા હાય છે, તે પરમ સુખી છે. રાગ દ્વેષા તેને હેરાન કરી શકતા નથી. તે મહાન્ પરમાનંદને ભાગવે છે, આ સર્વ શ્રુતજ્ઞાન છે, તે મહાત્માઓના સિધ્ધાંત છે. તેના વિનય કરવા. જ્ઞાન જ્ઞાની વિના રહેતું નથી. આધાર વિના આધેય હાય નહિ. ઉપચારથી પુસ્તકામાં લખાચેલ જ્ઞાનને જ્ઞાન કહેવામાં આવે છે અથવા તેને સ્થાપના જ્ઞાન કહે છે.
આ જ્ઞાનને સાચવવું, આશાતના ન કરવી, ખીજાને સમજાવવું, વાંચવા આપવું, તેનું અહુમાન કરવું. તે સર્વ કરવા ચાગ્ય છે, છતાં તેનાથી વિશેષ લાભ મેળવવા માટે આના કરતાં જેનામાં તે જ્ઞાન છે તેવા જ્ઞાની પુરૂષોના વિનય કરવા, બહુ માન કરવું, આશાતના ન કરવી, ગુણેાની સ્તુતિ કરવી, હૃદયથી પ્રેમ રાખવા તે વધારે શ્રેષ્ટ છે. કારણ આ પુસ્તકમાં લખેલ જ્ઞાન તે જ્ઞાનની
