________________
( ૮૬) જુદા અધિકારીઓને જુદાં જુદાં સાધને સેવતાં જોઈને તે તે સાધને સેવવાની ઈચ્છા થાય છે એટલે સદ્ગુરૂએ તેને જે માર્ગ સાધન બતાવ્યાં હોય છે તેને પડતાં મૂકી અરધાં અનુભવેલાંસેવેલાં સાધનને ત્યાગ કરીને તે અન્ય અધિકારીથી સેવાતાં સાધને સેવવા લાગે છે, પણ પિતાની અલ્પબુદ્ધિથી આ માર્ગમાં ચાલતા તે કયાય છે. આ સત્યના માર્ગમાં ભોમીયાની પુર્ણ જરૂરીયાત છે. બાળક યુવાન, રોગી, નિરોગી અને વૃદ્ધ એ સર્વને એક રસ્તે હોતો નથી. સર્વને એક સરખું સાધન હતું નથી. એકજ માર્ગમાં સર્વે ચાલી શકે જ નહિં. તેમની લાયકાત જોઈને અનુભવી ગુરૂ તેમને માર્ગ નક્કી કરી આપે છે કે તમારે તે આજ રસ્તે ચાલવું. આ સડક છોડવી નહિ–રસ્તે ભલે ચકાવાને છે પણ તમારા માટે તે જ ઉપયોગી–હિતકર્તા છે. પણ આ જીવ તે કબુલ કરતો નથી. કારણ કે પિતાની આગળ ઉભે માર્ગે–આડે રસ્તે મોટા પથરાઓને ઠેતા વિકટ માગને ઓળંગતા, વગર ચક્રા લીધે જેમ આબુજી કે સિદ્ધગીરીજીના પહાડ ઉપર અનેક માણસો ચાલ્યા જાય છે તેમ તેમને ચાલતા જોઈને તે પણ તે રસ્તે જવા ઈચ્છે છે. પરિણામ એ આવે છે કે એકાદ મેટે પથ્થર આડે આવતાં તે અટકી જાય છે–ઉભું રહે છે. તેને એલંઘવાનું બળ હેતું નથી એટલે તે રસ્તે તે જેટલે ચડ હતો ત્યાંથી તેટલે નીચે ઉતરીને પાછો મૂળ ચક્રાવાને માર્ગ ગ્રહણ કરે છે, અને પોતાના સહાયકે – સાથે ચાલનારાઓથી પણ પાછળ પડી જાય છે. એટલે ચકા લીધા પછી તેને ભાન થાય છે કે, મને ગુરૂએ આ રસ્તે ચાલવાને ફરમાવ્યું હતું. આ વિકટ માગને ઉલ્લંઘન કરનારા ઉત્તમ અધિકારીઓ બળવાન હતા, તેમણે અત્યારે હું જે સાધને સેવું છું. તે પહેલાં સેવેલાં હતાં, આ રસ્તા દ્વારા પિતાનું બળ કેળવ્યું હતું પોતાના મનની મલીનતા દૂર કરી હતી, એકાગ્રવૃત્તિ તેમણે સિધ્ધ કરી હતી, મલીન વાસનાઓને ત્યાગ કર્યો હતો, તેને
