________________
૧૬૮
[ श्री वीर-वयनाभृत
समणं संजयं दंतं, हणेज्जा को वि कत्थइ । नोत्थ जीवस्स नासोत्ति, एवं पेहिज्ज संजए ॥ १४ ॥ ० २५० २, गा० २७ ]
[
ઈન્દ્રિયાનુ* દમન કરનારા સયમી સાધુને કાઈ દુષ્ટ વ્યક્તિ કાઈ પ્રકારે મારે તા તે ૮ જીવના કદી નાશ થતા નથી’ એવા વિચાર કરે.
खुहं पिवासं दुस्सेज्जं, सीउन्हं अरई भयं । अहियासे अव्वहिओ, देहदुक्खं महाफलं ॥ १५ ॥ [ ६१० २५० ८, गा० २७ ]
क्षुधा, तृषा, हुःशय्या, ठंडी, गरभी, मरति, लय, આ બધાં કષ્ટોને સાધક અદ્દીન ભાવથી સહન કરે. સમભાવથી સહન કરેલાં દૈહિક કષ્ટો મહાફને આપનારાં हाय छे.
सूरं मण्णइ अप्पाणं, जाव जेयं न परसई । जुज्झतं दढधम्माणं, सिसुपालो व महारहं ॥ १६ ॥ पयाया सूरा रणसीसे, संगामम्मि उबट्टिए । माया पुत्तं न जाणाइ, जेएण परिविच्छए ॥ १७ ॥ एवं सेहे वि अप्पुछ्रे, भिक्खायरिया अकोविए ।
।
सूरं मन्नइ अप्पाण, जाव लूहं न सेवए ।। १८ ।। [ सू. श्रु. १, २५० ३, ७. १, ० १-२-३ ] કાયર મનુષ્ય જ્યાં સુધી વિજયી પુરુષને શ્વેતા નથી, ત્યાં સુધી પેાતાને શૂર માને છે; પરંતુ યુદ્ધ કરતી
