________________
તી યાત્રા
જ દ્વારનુ કા તડામાર શરૂ થઈ ગયું.
૨૯૭
કુશળ કારીગરે –શિલ્પીએના હાથે
વાતને તા પાંખા આવી !
સારાય . સૌરાષ્ટ્રમાં ગિરનાર પરના આ છ[દ્વાર લોકજિહ્વાએ ચઢ્યો.
સાજણદે દ'ડનાયકની તે કાળે મેલબાલા હતી. તેનાં શૌય, ઔદાય અને ગાંભીર્ય તેનાં નામને કીતિના શિખરે આરૂઢ કરી દીધુ હતુ. પણ કીર્તિ, પ્રતિષ્ઠા, લેાકપ્રિયતા વગેરેથી ગૌરવવતા પુરુષની પાછળ દુના લાગેલા જ રહે છે.
કેટલાક તેજોદ્વેષી રાજપુરુષા પહોંચ્યા પાટણું.
ઝુકી ઝુકીને, નમી નમીને, સિદ્ધરાજની સામે ઊભા. “ મહારાજા ! આપની આજ્ઞા હાય તે....”
“શું કહેવું છે તમારે ? '' સૌરાષ્ટ્રમાંથી આવેલા આ રાજદ્વારી પુરુષાના મંડળને આશ્ચયથી જોતાં સિદ્ધરાજે પૂછ્યું.
“ દેવ ! પહેલે તમ તે આપને અમારી વાત પર વિશ્વાસ નહિ આવે, આપ અમને જ દૂષિત માનશે. ગમે તેમ, પણ આપનું અહિત થતુ અમારાથી સહેવાય જ નહિ.”
“ અરે ! પણ એવું તે શું મારું અહિત થઈ ગયું છે?'' સિદ્ધરાજે આછું સ્મિત કરીને પૂછ્યું.
