________________
૫૬
શ્રી જિનભક્તિ-કલ્પત સહસ્ત્રાબ્દીના અંતે, પણ એ બારણું ઉઘાડેયે જ છૂટકે છે. જે ભવભ્રમણ વહાલું હોય અને સંસારમાં અનંતકાલ સુધી ભમ્યા જ કરવું હોય તે વાત જુદી છે.
દેવાદિના વંદન-પૂજન-સત્કાર-સન્માનની યેગ્યતા પણ ઘણી મેટી વસ્તુ છે. અહીં દેવાદિથી દેવ, દાનવ અને માનવ એ ત્રણેય સમજવા. તાત્પર્ય કે જ્યારે દેવ, દાને અને માને તેમના નાયક સહિત સામે આવીને પ્રણામ કરે, પાય પૂજે, માનભર્યા શબ્દોથી સત્કાર કરે અને ગરવા ગીતગુંજન વડે સન્માન કરે, ત્યારે આ ગ્યતા પ્રાપ્ત થઈ ગણાય છે.
અર્ધપદ કેવી યોગ્યતાનું સૂચન કરે છે, તે આ વિવેચન પરથી સમજી શકાશે.
વૈદિક અને બૌદ્ધ સાહિત્યમાં પણ અર્હત્ શબ્દને પ્રાગ થયેલું છે, પણ તે આપણી કસોટીમાંથી પાર ઉતરે એ નથી.
અહીં એ જાણવું રસપ્રદ થઈ પડશે કે સંસ્કૃત ભાષાને અહંતુ શબ્દ પુરાણી પ્રાકૃત ભાષાના છ શબ્દોનું
ગ્ય પ્રતિનિધિત્વ કરે છે. પાઠકમિત્રને આ છે શબ્દો જાણવાની ઇંતેજારી થાય, એ સ્વાભાવિક છે, તેથી અહીં તેની રજૂઆત કરીએ છીએ.
(૧) મા, (૨) ગરિ, (૩) શરત, (૪) સદંત, વારિત અને (૬) સંત.
