________________
૮૦
તે રૃખીને વર્ષાઋતુના વરસાદ પેઠે માણના વરસાદને વરસાવતા સૂરધર્મ રાજા ઉછળ્યેા. તેને હામે આવત દેખીને રણના આવેશે જેના શરીરના અખ્તરના અધના ત્રુટી રહ્યા છે, એવા સૂરતેજ રાજવી સામે આવ્યેા. ક્ષણ વાર મહાયુદ્ધ જામ્યું, પરાક્રમનું અસ્ખલિતપણું હાવાથી સુરધને સુરતેજે હરાવીને બાંધ્યા. આ અવસરે ભાટ ચા રણેાએ સૂરતેજને જય પાકા પણ સૂરતેજે પેાતાના ખંધવ સુરધમ ને ફરીથી તે રાજ્ય ઉપર સ્થાપન કર્યાં. તેથી સ રાજ લેાકેાએ અહા સુરતેજની મહાનુભવતા ? અહા સજ્જન સ્વભાવતા ? એમ કહી પ્રશસ્યા. અનુક્રમે સૂરતેજ પેાતાના નગરે પહોંચ્ચે; નગર લેાકેાએ મહાન્ એચ્છવ કર્યાં. તેને ઘણા કાલ ચાલી ગયા. એક અવસરે સુરતેજે પેાતાના કુમાર વિક્રમસૂરને રાજ્યાભિષેક કરી રાજ્ય સોંપી મહાન્ દાન દેઈ ને અને ચૈત્ચામાં મેટા એચ્છવ કરાવીને સકલનગરના લેાકેાનું અભિનદન કરતા વિક્રમમાહુ ગુરૂ પાસે ગયા, દિક્ષા લીધી. શ્રુતના અભ્યાસ કર્યો, અને દુષ્કરતપ તપી જ ઘાચારણરિદ્ધિને પામી, એકલ વિહાર સ્વીકાર્યાં.
સૂરતેજે જે જીગારીને મરણ આપદાથી મૂકાવેલ હતા, તે જુગારી વિચારવા લાગ્યા કે, વ્યસની પાપીજનેાને પગલે પગલે દારુણ દુ:ખા આવી પડે છે, તે સંતપુરૂષોને અનુકપા લાયક બની રહે છે. માટે તે મહાપુરૂષનું બહુમાન કરું. દુષ્કૃત્યે છેાડી સુકૃતના કાર્યો કરૂ, એમ વૈરાગ્ય પામી દ્રવ્ય ધર્મ કાર્ય માં ખરચી
વજ્રપાણિ યક્ષનુ સ્વરૂપ
