________________
૩૯
નહિ અને મને ઉઠાવી વિદ્યાધર આકાશમાં ચાલે અને આ સરવરે પહોંચે. અનાથ ઉપર પ્રેમાળ અને કરુણાના મહાસમુદ્ર પિતા તુલ્ય એવા તમેએ મને તેનાથી છેડાવી. આ પ્રમાણેને પિતાને વૃત્તાંત કહી રાજકુમારી નીચા મુખવાળી બની ગઈ. મેં તેને મધુર વચનેએ સંસારની સ્વભાવને બતાવી સ્વસ્થ બનાવી, અને આજ વનમાં પુત્રીરૂપે બહુ માન આપી રાખી, અને કહ્યું કે- હે પુત્રી ! ભવિતવ્યતાના ચુંગે અતિ વાત્સલ્યને સ્પેશ્ય એવી તું અનુચિત વનવાસને પામી છે, પરંતુ નિઃસંગી કંદમૂલ ફલાહારી પ્રેમાળ આ તપસ્વીજન તારી શી પરણાગત કરી શકે? એમ કહી આંખમાંથી આસુડાં પાડી પ્રેમાળદષ્ટિએ વારંવાર સ્વસ્થ બનાવી. તેથી કાંઈક શંકરહિત બની આશ્રમમાં સેવા કરવા લાગી. કેટલાક દિવસ ગયા. એક દિવસે રાત્રિના સમયે ભવિતવ્યતાના ચુંગે મને પ્રાણઘાત કરનારી ફૂલવેદના ઉપડી; તે વખતે મેં વિચાર્યું કે, મારું આયુષ્ય પૂર્ણ થયું લાગે છે, નહિતર તો આ ઓચિંતી કેઈ વખત નહિ થયેલી ફૂલવેદના કેમ ઉપડે? સોમભૂતિ ગુરુજીએ ઉપદેશેલ ધર્મ માર્ગમાં હું સ્થિર છું. તેથી મરણનું દુઃખ મને પીડા કરી શકશે નહિ, પણ બંધુના વિયેગવાળી અનાથ, અશરણ તિલકસુંદરી મને માતપિતા બંધુ માની મારુ શરણ સ્વીકારી રહી છે, તેણે નું મારા મરણ બાદ શું થશે? અને તે મહાનુભાવવાળી એકલી આ વનમાં કેવી રીતે રહી શકશે? અને કયાં જશે? અને કેવી રીતે ધીરજ ધારણ કરી શકશે? અને કેવી આપદાને પામશે ? અને કેનું શરણ સ્વીકારશે? આ પ્રમાણે ક્ષણ
