________________
૧૧૫
ઉપાધ્યાયે બહુમાનપૂર્વક તેને રાખ્યા, અને પેાતાની પુત્રી સત્યભામા તેને પરિણાવી. એકદા તે કપિલ વર્ષાઋતુમાં પ્રદોષકાળે વરસતા વરસાદે વસ્ત્રોને બગલમાં મારી ઘેર આન્યા. વરસાદમાં લુગડાં ભીનઈ ગયા હશે, એમ જાણી સત્યભામા બીજા વસ્ત્રો લઈ સ્હામી આવી. કપીલે કહ્યું કે મારા પ્રભાવે વો ભીંજાયા નથી; પણ સત્યભામા ચતુર હાવાથી જાણી ગઈ કે, આ મારા સ્વામી આ ન વસ્ત્રો થઇ આવેલા લાગે છે, તે કારણે નિપુણતાથી તેનું શરીર જોવા લાગી. તેથી તેણીની કલ્પના સાચી પડી. આથી તેણીએ વિચાયુ` કે કુલીન મનુષ્યને નાગા થઇ આવવુ ઘટે નહિ, તેથી જરૂર આ અકુલીન છે. તેથી તેનાથી મંદસ્નેહી અનો ગઇ. એક દીવસે ધરણીજ ત્યાં આળ્યે, સત્યભામાએ પિતાપુત્રના વિરૂદ્ધ આચાર દેખી ધરણુજઢને પરમાર્થ પુછયે, તેણે સત્ય વૃત્તાંત કહ્યો, તે સાંભળી સત્યભામા ઉદ્વેગ પામી કામÀાગ ઉપરથી ઉભગી ગઈ. પેાતે દીક્ષા લેવા માટે પિલને વિનો પણ કપિલ તેણીને છોડતા નથી. તેથી તેણી શ્રીસેનરાજા પાસે ગઇ, અને કહેવા લાગી કે હું મહારાજ ! મને કપિલ થકી છોડાવા, જેથી હું દીક્ષા ગ્રહણ કરી શકું. રાજાએ કપિલને કહ્યું, પણ કપિલે માન્યું નહિ. તેથી રાજાએ તેણીને કહ્યું કે-હમણાં તું ધીરજ રાખ, હું કપિલને મનાવીશ. એકદા તે રાજા ગણિકા નિમિત્તે પેાતાના પુત્રોને લડતા દેખી કટાળા આવવાથી વિષ ખાઈને મરણ પામ્યા, તેની પાછળ શિખિનદિતા અને અભિનદિતા રાણીઓ અને સત્યભામા પણ વિષના પ્રયાગ કરી મરછુ પામી.
તે ચારે જણાએ દેવકુના યુગલીઆ થયા. ત્યાં
