________________
૨૨
પ્રકરણ ૧લું
સ્યાદ્વાદ પરિણતિથી જે પાવન નથી થયા, તેવા તાર્કિક શિરામણીએ આ સ્તવનને જડપ્રમાદનું બહાનું બનાવી દેશે તેવા ભય ગીતાથ આચાર્યને લાગ્યા હશે અને તેઓએ ઉચિત પગલું ભર્યું.
આન ંદઘનજીએ તેમની કૃતિ ખીજાઓ માટે લખી ન્હાતી. તેઓ તે તેમના આનંદમાં ગાતા ગયા. આંબાને મ્હોર જે સ્વાભાવિક ક્રમે પ્રગટે તેમ તેમના હોઠ ઉપર પદ્મ આવતાં ગયાં.
સર્જનના મહાભીષણુ આવેગમાં તણાતા તણાતા આનંદની ચીચીયારી તેમનાથી પડાઈ ગઈ અને તેજ તેમની કૃતિઓ બની. તેમની કૃતિઓ તેમણે લખી નથી. તેમનાથી અનાયાસે સર્જાઇ ગઈ છે. તેથી સન વખતે કોઈ વાંચકવર્ગ કે શ્રોતા સમૂહ તેમની આંખ સામે ન્હોતા. આનદ લાકના અનંત આશ્ચર્યા જોઇ તેમના બે હાથ ઊંચા થઈ ગયા હોય ખુલી ગયા. હૃદય નાચી ઉઠયુ –અને આ આંખો સ્વાભાવિક પ્રત્યાઘાત કૃતિઓ રૂપે બહાર આવ્યા.
આથી જ જનસમૂહને પાચન ન થાય તેવું ઘણુ તેમની કૃતિઓમાં છે. પણ ગીતા આચાર્યં જાણતા હતા કે દ્રવ્ય ક્ષેત્ર કાળભાવનું ગણિત કયાં કેમ કયારે લગાડવું.
