________________
એ કુમાર :
[ ૪૩ ]
કર્યો કે-ભયના સમયમાં માનવનું જીવન મુઠીમાં ગણાય છે. કઇ ઘડીએ કાળ કાળિયા કરશે તેની ખાત્રી નથી કરી શકાતી, તેા પછી મારા મનારથ સિદ્ધ થાય તે દરમિયાન શા સારુ મારે ત્રિવિધ બ્રહ્મચર્ય વ્રતપાલનના શપથ ન લેવા ? ”
તરુણના ભાલપ્રદેશ ઉપર પળ માત્ર મીંટ માંડી, એના મુખારવિંદમાંથી ઝરતા શબ્દો પાછળની પ્રબળ ઈચ્છાશક્તિ નીરખી ગુરુદેવ સુધર્મા મેલ્યા :
። વત્સ ! તારી એ નિષા હાય તેા હાથ જોડ. હું... એ માટેના પચ્ચખાણુનું સૂત્ર ઉચ્ચરાવું છું.”
આ વેળા પદાને મેટા ભાગ નગરના પંથે પળી ચૂકયેા હતા. થાડા છૂટાછવાયા ભાવિકા સામાયિક પૂર્ણાહુતિની પ્રતીક્ષા કરી રહ્યા હતા. કાઇ તા ઘટિકાની રેતીને જોઇ રહ્યા હતા. એમાંના એક વયેવૃદ્ધ શ્રેષ્ઠી નાગદત્તની નજર સુધર્માસ્વામીની સામે હતી. તે તરુણુને સારી રીતે પિછાનતા હતા. એણે ઊભા થઈ દીક્ષા ગ્રહણ કરવાની વાત કરેલી તે વેળા શેઠને આશ્ચ થયેલું. એ દોડ્યો ત્યારે શેઠ સામાયિકમાં હોવા છતાં હજ સ્મિત કરી ગયેલા અને હવે અલ્પકાળમાં એને પાછા ફરેલા જોઈ કંઇક શંકા પણ ઉદ્ભવેલી એટલે એમના કાન તેા ચાલી રહેલા વાર્તાલાપમાં જ પરાવાયેલા હતા. તરુણુ પ્રતિજ્ઞાબદ્ધ થઇ, પુન: ઉમંગભેર, ટેકરીના માર્ગ કાપી આગળ વધ્યેા. નાગદત્ત શેઠ પણ સામાયિક પારી ઝટ ઉઠ્યા, ગણુધરમહારાજની પાસે પહેાંચી કહેવા લાગ્યા કે—“ ગુરુદેવ ! આપના આ કાર્ય માં ઉતાવળ થઈ હાય તેમ મને લાગે છે. ”
66
નાગદત્ત શેઠ! એ શું મેલ્યા ? ધર્મસ્ય સ્થતિા ગતિઃ” એ વાત તમે ભૂલી ગયા છે કે શું? ”
