________________
પટ્ટધર બેલડી :
[ ૨૭૧ ] ન લેખાય, છતાં એ પાછળના ભાવ કે અંતરને પશી આગળ વધતો હતો એ જોવાની જરૂર છે. પુનઃ એક વાર કહું છું કે બાધા-આખડીની લંબાઈ, પહોળાઈ માપવા કરતાં એની કુમાશ કેવી છે એ જોવાની ખાસ અગત્ય છે. જેનધર્મમાં પ્રધાનતા નથી તે સાધનની વિપુળતાને વરતી કે નથી તે એના કિંમતી પણાને અવલંબતી. એ કેવળ ભાવને જ વરેલી છે અને તેથી જ સંભળાય છે કે પ્રભુ શ્રી મહાવીરને પારણું કરાવનાર અભિનવ શેઠને આંગણે સોનામહોરોની વર્ષા થઈ જ્યારે એ અંગેની ભાવના પર આરૂઢ થનાર છરણશેઠ તો એટલા આગળ વધી ગયા કે દેવોની દુંદુભિએ બ્રેક ન મૂકી હેત તે મુક્તિ સુંદરીના પ્રાસાદમાં પ્રવેશી ચૂક્યા હતા. કદાચ ઉપલક નજરે જોનારને–માત્ર ધનની સંખ્યામાં ગજ ભરનારનેસેર્નયાવાળા શેઠ નશીબદાર લાગે પણ ખુદ જ્ઞાની ભગવંતે તે
રણશ્રેષ્ઠીની જ પ્રશંસા કરી છે. એ પુન્યશાળીની ભાવના પુસ્તકે ચઢી છે. આ ગામડાના માનવીઓના જીવનમાં પણ એ ચીજને જ કસોટી પર ચઢાવવાની છે. ધર્મ પાલનના ચાર પ્રકારમાં “ભાવ”નું સ્થાન છેલ્લું યાને ચોથું છે તે સહેતુક છે. દાન, શિયળ, તપ એ ત્રણ માળે જવાથી ધર્મકરણી જરૂર થાય છે છતાં એ પ્રત્યેકના સાચા મૂલ્યાંકન કરાવવા હોય તે એમાં ચોથા ભાવની અવશ્ય જરૂર રહે છે. તે
“ આ પંથે પળવામાં એક કારણ સંભળાવ્યું, હવે જે બીજું કારણ બતાવું છું તે પણ વિચારવા જેવું છે. શહેરોમાં ગોચરી પાણી સારી મળે અને સાધુજીવનના નિયમ સાચવવાની સગવડ વધુ રહે એ કેટલાક અંશે સાચું છે, છતાં મુનિપણું એ સગવડના થાંભલે બંધાયેલું એકાદું પરાધીન પ્રાણું તે
