________________
આચાય યશે।ભદ્રસૂરિ :
[ ૨૧૩ ] કેમે કરી ભૂલાય તેવા નથી છતાં મરાં પ્રતિ' જેવા રહસ્યના ઘુંટડા ગળનાર આપ સરખા ચાદપૂર્વી ને એ વખતે અશ્રુપાત થાય એ શું ચેાગ્ય છે? ‘મરનારાને રુવે માનવી ’ એ કવિ—ઉક્તિ પ્રાકૃત જનસમૂહ માટે ભલે સાચી હાય પણ જેએ‘રાનારા પણુ જનારા છે' એવું સ્પષ્ટપણે સમજે છે તેવા જ્ઞાનીઓની આંખ એવે સમયે પણ ભીની ન થવી ઘટે એ શું સાચું નથી ? મનકમુનિ કરતાં પણ વધુ વિનયી અને દીક્ષાપર્યાયે સ્થવિર એવા કેટલાય વિદ્વાન સાધુઓના પરલેાકપ્રયાણથી આપની પાંપણ ભીની નથી મની તા આ વેળા આમ કેમ ખન્યું ?
“ વળી આપણા મુનિપણાના ધર્મ આહારની પ્રાના વેળા કે ક્ષેત્ર પાલન કરવાના આમંત્રણ પ્રસંગે ‘વર્તમાન ચેાગ ’ કહેવાના કારણવશાત્ નિશ્ચિત સમય કે નિીત ક્ષેત્ર નક્કી કયું પણુ હાય છતાં એકાદા ક્ષુલ્રકને એની વાત ન કહેવાય. એ જો મર્યાદા ગણાય તેા પછી મનકમુનિને માનએકાદશી પછી રાજગૃહી તરફ વિહાર કરવાના નિશ્ચય જણાવેલ એ કયા હેતુને આભારી છે?. આપ સરખાને પ્રમાદ થવા સંભવ નથી એટલે ઉભય બાખતમાં અવશ્ય કઇ ઊંડું કારણુ છુપાયેલ છે. એ જ શંકા કરાવનાર છે તે આપશ્રીને ઉચિત જણાય તે એની ચેાખવટ કરશેા.’’
“ સાધુ, સાધુ, યશેાભદ્ર ! તારી નજર લાંબે સુધી પહોંચી છે અને તે ચેાગ્ય પણ છે. પરિસ્થિતિનુ ખારીકાઇથી અવલેાકન કરનારની ચક્ષુ બહાર એક રીતે મહત્ત્વ ધરાવતી આ વાત ન જવી જોઈએ, અને તે નથી ગઈ એ જાણી આનંદ થાય છે. સાંભળા-મનકમુનિ એ મારા શિષ્ય હતા પણુ સ`સારના સંબંધથી મારા પુત્ર પણ હતા.”
