________________
શષ્ય ભવસ્વામી :
[ ૧૫૧ ]
પ્રાત:કાળની સખ્યામાંથી પરવારતાવેંત ભૂદેવ રામશંકરના સુખદ્વારા ઉપર વર્ણવ્યા અશુભ સમાચાર શ્રવણુ કરતાં જ શ્રીધરશાસ્ત્રીની ભૃકુટી એકાએક ચઢી ગઇ અને નેત્રામાં રતાશની ટશરા ફૂટી નીકળી. તેઓ તાડુકીને ખેલ્યાઃ
“તમને આવી આગાહી કરવાનુ કાણુ શીખવ્યું ? તમારા અભ્યાસ કેટલેા ? કેવળ ‘ સ્વાહા સ્વાહા' કરતાં આવડયું એટલે શું તમારી જાતને પડિત માની બેઠા કે સ્વયમેવ ત્રિવેદી બની ગયા ? યજ્ઞસ્થંભના આર ંભકાળથી જ આ જાતની કુશ કાએ તમે કરતા આવ્યા છે.. આજે યજ્ઞની પૂર્ણાહુતિના દિવસ છતાં તમારા પેટમાં રમતા શંકાના કુરકુરિયા હજી પણ ન મઢ્યા! તમે મને કેવા શાસ્ત્રી સમજો છે ? વારવાર આવી રીતે દેડી આવવાના તમારા અધિકાર શું છે ? આજના પવિત્ર દિવસે પ્રાત:કાળની મંગળઘટિકામાં આવા અપશુકન શા સારુ કરી રહ્યા છે ? કઇ ચૈાતિષની ગણત્રીએ તમે આમ વઢ્ઢી શકેા છે? ” શાસ્રીમહારાજની લાવાના રસ સમી ધીકતી પ્રશ્નાવળી સાંભળીને રામશ કરના મેાતીઆ મરી જ ગયા! કયાંસુધી તે મુખમાંથી એક હરફ સરખા ન ઉચ્ચારી શકયા! માથા પરની ચરડી ગેાળ પાઘડીને બરાબર ગાઠવતાં ને ઉભય હસ્તાને અંજલિમ કરતાં નમ્ર સાદે મહાકષ્ટપૂર્વક તે એલ્યા–
'
તર્ક ભૂષણ મહાય! આપ ગુસ્સે ન થાઓ. નાલંદા સરખા પવિત્ર વિદ્યાપીઠમાં વેદાંત પર પ્રવચન કરનાર આપ જેવાની વિદ્વત્તા હું નથી જાણતા એમ ન માનતા, પણ વારવાર વિષ્રના પડછાયા પડતા જણાય ત્યારે મારી ફરજ આપને માહિતગાર કરવાની ખરી કે નહી ? વિગ્નની આપને ખખર
