________________
શર્યાભવસ્વામી
[ ૧૪૫ ] અભાવ એનું નામ જ સુખ. તે પણ નામ માત્ર. બાકી સર્વત્ર દુઃખ ને દુઃખ જ છે. તેથી જ જ્ઞાની ભગવંતે સંસારને અસાર કહે છે. જેને કેવા ઉમંગભેર અમે દંપતી હસ્તિનાપુર વિગેરની યાત્રાએ નીકળેલા. એ વેળા જુદા જુદા સ્થળોમાં પરિબ્રમણ કરવાનો નિશ્ચય પણ કરેલું પણ “આરંભ્યા અધિવચ રહે અને દૈવ કરે સે હેય” એ વચન પ્રમાણે કંઈ જુદું જ બની ગયું. શેરડીના રસથી અક્ષય તૃતીયાના દિવસે ચારશીલાએ હસ્તિનાપુરમાં વષીતપનું પારણું તે કર્યું પણ ત્યારથી જ એનાં ગાત્ર ઢીલાં પડવા માંડ્યાં. અમારે તપ એટલે ભાઈ! તું જાણે તો છે જ કે એમાં ફરાળ જેવું તો હોય જ નહીં. કેવળ ઇચ્છા હોય તે ઉકાળેલું અચિત્ત પાણી પીવાય, પણ તારી ભાભી એટલે શ્રદ્ધાની સાક્ષાત પ્રતિમા. પ્રભુશ્રી વીરે જેમ નકોરડા-જળ સરખું પણ લીધા વગરના-ઉપવાસો કરેલા તેમ કરવાનો નિયમ એણે રાખેલો. પારણા પૂર્વેના ચારે ઉપવાસ નિર્જળ કર્યા. જો કે એની પ્રતિજ્ઞા તો અણનમ રહી પણ એમાં એની કાયાએ સાથ ન આપે. શરીરમાં નબળાઈ વધી પડી. બીજા યાત્રાધામમાં ફરવાના મનોરથ બાકી રાખી મારે ફરજીયાત મહિનાઓ સુધી એ ભારતવર્ષની પુરાણ પાટનગરીમાં રહેવું પડયું. એ સ્થાનનું મહત્વ અમારી ધાર્મિક નજરે ઓછું તે નથી જ. ઘણા વર્ષો પૂર્વે અમારા આવા તીર્થપતિ શ્રી ઋષભદેવને એક વર્ષના ઉપવાસને અંતે શ્રેયાંસકુમારે એ જ સ્થળમાં ઈશુરસથી પારણું કરાવેલું. એ પછીના કાળમાં આ પવિત્ર નગરીમાં સોળમા તીર્થપતિ શ્રી શાંતિનાથ, સત્તરમા શ્રી કુંથુનાથ અને અઢારમાં શ્રી અરનાથ_એમ ત્રણ
