________________
પ્રકરણ ૪ થું
ભદ્રસિંહને જ રાજ્યસન અપાવું. વસંતસિંહ તો ગયો, તે તે હવે આ ભવમાં પણ પાછો ફરનાર નથી. કેશવસિંહ રાજ્યનો હક્કદાર-વારસદાર છે. તે પણ થોડા દિવસમાં જ પરલોક સિધાવવાને. અને તેની સાથે દુષ્ટ દેવકુમારને પણ ઘાટ ઘડાવવાને, પછી તે ગાદીનો વારસદાર-હક્કદાર મારે પુત્ર જ થવાનો. પછી જુઓ મારા જેવી રાણીનો બહાર ! બેન મંજરી! આપણે કેવો પ્રપંચ ? રાણીએ પૂછ્યું.
કોઈ આવતું હોય એમ લાગે છે! અવાજ સાંભળી મંજરી બોલી. જે તો ખરી ! કોણ આવે છે ? રાણીએ કહ્યું.
એ તો આપણું મનના માનેલા હૈયાના શુન્ય અને જેના પ્રાણ પારકાના કરેલા છે એવા ચતુર સુલક્ષણ આપના પુત્ર આવે છે! દાસીએ જણવ્યું.
કોણ! દેવકુમાર આવે છે. રાણીએ આશ્ચર્ય પામતાં પૂછયું.
હા! દેવકુમાર અને તેનો મિત્ર લાલસિંહ બને આવે છે. દાસીએ કહ્યું.
આવો! આવો ! મારા બાળકે, રાણીએ ઉભાં થતાં કહ્યું.
દેવકુમાર પિતાની (સાવકી) માતુશ્રીને વંદન કરે છે અને કહે છે કે-માતુશ્રી ! ભાઈ, વસંતસિંહનો રણયુદ્ધમાં પત્તો નથી, આપણો પરાજય થયો અને સર્વસ્વ ગયું.
આ સાંભળી દેવળદેવી બેલી કે-હાય ! હાય! દૈવ, હું આ શું સાંભળું છું, ભાઈ દેવકુમાર ! શું તું આ વાત ખરેખર સત્ય કહે છે! ભાઈ વસંત ! તારૂં ક્યાં પાપીએ મૃત્યુ નિપજાવ્યું. હાય ! પ્રભુ ! શું તારે કેપ અમારા ઉપર જ ઉતર્યો છે ! રાણીએ બોલવા જ માંડયું.
માતાજી! અમે બંને મિત્રો રણક્ષેત્રમાં જવા માટે આપશ્રીનો આશિર્વાદ લેવા આવ્યા છીએ. તો અમને આજ્ઞા આપો ! દેવકુમારે કહ્યું.
