________________
પ્રકરણ સાડત્રીસમું
ર૫૧. તે હું બરાબર સમજું છું. તમને ધિક્કાર છે! કે પ્રજાને ત્રાસ આપી પ્રજાની વહુ બેટીઓ ઉપર અત્યાચાર ગુજારી તમે રાજાના નામને મેટી એબ લગાડી છે, છતાં જે બિચારી પ્રજા અત્યાર સુધી સહન કરી રહી છે તે હવે બિલકુલ સહન કરે તેમ નથી. તેથી જ મારે નાઈલાજે આ રસ્તે લેવું પડે છે. બોલ, આ સ્ત્રી કેશું છે? તેને તું ઓળખે છે ?
તેની તારે શી પડી છે! પુછી જે એને જ કે એ પિતાની રાજી ખુશીથી મારી થવા આવી છે કે નહિ?
કેમ વિલાસવતિ! તમે આ દુષ્ટ સાથે સંબંધથી જોડાવા માગે છો?” તને ધિક્કાર છે પાપાત્મા!! તું જન્મતાં જ તારા મા-બાપે તને મારી કેમ ન નાંખી! કે વિરકુળમ તું આવો અંગારો પાકી. એ પીશાચણું! જરા વિચાર કર કે તું કેણુ અને કેની રાણું ? હાલમાં આ શું અધતન આદરી રહી છું તેનું તને કંઈ ભાન છે?
લાલસિંહ, જરા મેહું સંભાળીને બોલજે. નહિ તે જોવા જેવું થશે. વિલાસવતિ તાડુકી ઊઠી.
આ શબ્દો સાંભળી લાલસિંહ રાતે-પીળો થઈ ગયો અને તેનાથી સહન ન થઈ શકયું તેથી તે વિલાસ ઉપર ઘા કરવા જાય છે પણ રાણી મણિબાળા વચ્ચે પડીને કહેવા લાગી “મારા વહાલા વીરા ! સાહસ ન કરો! વિચારે, શું આ સ્ત્રીને તમે ઓળખો છો ? બહેન તમે દૂર જાએ, અમારા કુળ કલંકીત આત્માને દૂર કરવા દે. આ દુર્જયસિંહ તમારે પતિ હોવાથી તેને વધ કરતા નથી પણ આ દુષ્ટ મહામાયાને તે તેના પાપની શીક્ષા કરવા દો! “સૈનિકે! આ બંને પાપીઓને બાંધે, મારા નિમકહલાલ સેવક, તું મારા નિવાસસ્થાને જા અને મારી વહાલી પઘણને બોલાવી લાવ.
