________________
૨૪૪
દેવકુમાર સચિત્ર ધાર્મિક નવલકથા તે માણસ કાંઈ શુદ્ધીમાં આવે છે ત્યારે તે બાળા પાસે બેઠી બેઠી પ–પવન નાંખે છે.
ઓ ! મારે શુરવીર! ડીવાર પછી મણીભદ્રસિંહ શુદ્ધીમાં આવતાં બોલ્યો.
રાજકુમાર! આપણું કાઈ સરદારે અહીં નથી. ત્યાં બેઠેલી બાળાએ નમ્રતાથી જવાબ વાળ્ય.
મારા રક્ષકે ક્યાં ગયા હશે? આપ જરા શાન્ત થાઓ ! આપના સરદારો ઘણે દૂર હશે. ત્યારે આપ કેણ છો? પુરૂષે પૂછયું.
હું કઈ પરદેશી છું. રસ્તે જતાં તમને પડેલા જોઈ જળપાન કરાવી સાવધ કર્યા.
મારા પ્રાણ રક્ષક, તમે કઈ રાજવંશી જેવા જણાઓ છો? તમારું આવાગમન અહીંઆ કેવી રીતે થયું તે જણાવશે ?
હાજી ! શુરવીર સરદાર, હું તે રંગપુરના યુવરાજની દાસી થવા લાયક છું.
તમે મને શી રીતે ઓળખ્યો? તમારા અડધા લટકતા કાગળ ઉપરથી. કંઈ નહીં, તમે મારી સાથે ચાલે.
બહાદુર સરદાર! હું સાથે આવવાને તૈયાર છું. પણ તમે ત્યાં જઈ રંગીલી લલનાઓ અને અંતઃપુરની રાણીઓના સહવાસમાં કદાચ મને ભૂલી જઈ એકલી રખડતી મુકે તે?
અરે! પ્રાણની રક્ષા કરનાર, તું આ શું બોલે છે? એવું તે કદાપી બનતું હશે ? હજી તે હું એવી કોઈ સ્ત્રીના મેહ-પાસમાં પડ્યો નથી. અને મારી થનાર પત્ની પણ મેં હજુ જેઈ નથી.
