________________
પ્રકરણ ૩૧ મું
ર૧૭ એ બધે દેષ વિધાતાને જ છે. બાકી ખરે પ્રતાપ તે મહાત્માને છે. પ્રધાન બેલ્યો.
નહિ, નહિં. મેં તે મારી ફરજ બજાવી છે. રાજાછ! તમે પણ તે દુષ્ટાની કપટ જાળમાં ફસાએલા છો. યોગીએ જણાવ્યું.
આપ આ શું કહો છો ? રાજા આશ્ચર્ય પામી બેલ્યા.
માથા ફરીને ખત્તા ખાય” ત્યારે જ સમજ પડે છે. (મનમાં) હવે દાસીને વારે, પછી રાજાજીને વારે. પછી જૂઓ ફજેતી. “રાજા દાસીનું જોડું અને શુંભે કુંભારના ઘરનું ઘેડું” આમ વિચાર કરે છે. મહારાજ ! મહારાજ ! ફરિયાદ, ફરિયાદ દાસી બોલતી બેલતી આવી.
અરે ! હજારેને ફસાવનારી અને કંઈકનું નિકંદન કાઢનારી તારે વળી શી ફરિયાદ છે? રાજાએ પૂછયું.
મહારાજ ! મેં બધાને જીત્યા પણ મહાત્મા મારા માથાના મલ્યા. ઉલટી તેમને મને ફસાવી. દાસીએ જણાવ્યું.
શેરના માથે સવાશેર મળે” ત્યારે જ રાંડ પાંસરી થાય એવી છે. મહારાજ ! પ્રેમ પોથીની માળામાં, સ્નેહ સત્યાનાશની ચેરીમાં, લગ્ન લેહીની લ્હાણીમાં, અસત્ય ટેક જાળમાં અને મહારાજાની ભુજાની બાથમાં આ મંજરી પુરેપુરી ફસાઈ છે. અને તેમાંથી છુટવા પ્રયત્ન કરે છે. યોગીએ જણાવ્યું.
મહારાજ ! પ્રધાને પોતાનો બચાવ કરવા માટે મને પરણવા વચન આપેલું અને હવે તે બો એટલે ના પાડે છે. માફ કરજે. મહારાજ ! પ્રધાનજી મને પરણ્યા છતાં પરણેતર સ્ત્રી તરીકે ઘેર (લઈ) રાખી શક્તા નથી. દાસી બેલી.
પ્રધાનજી ! આ કહે છે? રાજાએ પૂછયું. '
