________________
પ્રકરણ ૨૪ મું
૧૮૩ અધીરાઈ મુકે, હમણાં આવશે. જુઓ, જુએ, પેલા આવે ??
પધારોપધારે, મહાશય. પ્રધાને ઘણું જ પ્રેમપૂર્વક સત્કાર કરી સુંદર રત્નજડિત આસન પર બેસાડ્યા.
પ્રધાનજી ! અમારા જેવા અજાણ્યા માણસને આટલું બધું માન ઘટે નહિ.
આપ અજાણ્યા નથી પણ અમારા થવાને માટે જ ઈશ્વરે અહીં મોકલ્યા છે. અને આપ જ આ રાજ્યગાદીના માલીક છે.
એટલે? કુમારે પૂછયું.
આપ બંને મિત્રે ઉતાવળ ન કરતાં અમારી સત્ય હકીકત ધ્યાન દઈ સાંભળો !
“આ રાજ્યના પરમ પ્રિય મુરબ્બી પવિત્ર ન્યાય પરાયણ મહારાજા છેડા વર્ષો પહેલાં સ્વર્ગે સિધાવ્યા ત્યારે વિચાર કરતાં તેમની ગાદી પિત્રાઈના હાથમાં ન જાય તેથી તેમની આ એકની એક પુત્રી ચંપાવતિ જે દરેક ગુણે યુક્ત છે. તેને ચંપકસેન નામ આપી પુત્રનો પિષાક પહેરાવી સ્વર્ગસ્થ મહારાજાએ પિતાની તલવાર તેની કમરે લટકાવી, તેથી આજ સુધી તેને બધા ચંપસેનના નામથી ઓળખે છે. પરંતુ 5 ઉંમરે આવતાં ચીંતા ઉત્પન્ન થઈ તેથી નૈમિત્તિકને બેલાવી ભવિષ્યની હકીક્ત પૂછી ત્યારે તેને જણાવ્યું કે અમુક વર્ષે ચંપાવૃક્ષ નીચે વરરાજ્યના બે કુંવર મિત્ર (દેવકુમાર તથા લાલસિંહ) આરામ લેવા બેસશે. તેમાંથી રાજકુંવર દેવકુમારજ ચંપામતિને પતિ થશે. તેથી જ અમે તમને શોધી કાઢયા અને ઓળખ્યા.”
કુમાર ! અમારી લાજ તમારા હાથમાં છે અને ચંપાવતીને અંગીકાર કરવાનું પણ તમારા હાથમાં છે. ઈશ્વરે જ આપશ્રીને અહીં મેકલ્યા છે. અને ચંપાવતીને માટે આપને નિર્માણ કર્યા છે.
