________________
પ્રકરણ ૨૩ મું
૧૭૭ પાપી ભદ્રિકસિંહ દેવસેનાના રૂપમાં પાગલ બની ન કરવાનું ગોઝારું કૃત્ય કરવા તૈયાર થાય છે. દેવકુમાર પિતાની પ્રાણવલ્લભાના ખોળામાં સુતેલો છે લાલસિંહ આહાર માટે ફળ લેવા ગયા છે તે તકને લાગ સાધી પાપીઓએ સમયસૂચકતા વાપરી પાછળથી દેવસેનાને અદ્ધર ઉપાડી લીધી જેથી દેવસેના ચમકી અને બૂમ મારવા લાગી કે – “એ પ્યારા, મારા વ્હાલા, મને બચાવો, બચાવો. આ તમારી દીન દાસી પાપીઓના હાથમાં પડેલીની રક્ષા કરે, તમારી અર્ધાગનાને બચાવો.” આમ અવાજ સાંભળી દેવકુમાર બેબાકળો બની જાગીને જુએ છે તે પોતાની હાલી પ્રીયાને ન જેવાથી હતાસ બની ગયા. અને મનમાં વિચાર કર્યા પછી મનની સાથે નક્કી કર્યું કે જરૂર મારી નિંદ્રાનો લાભ લઈને કોઈ દુષ્ટોએ મારી પત્નીનું હરણ કર્યું છે અને નાસી છુટયા છે. મને તપાસ કરવા દે. એમ વિચારી તે જંગલમાં ગાંડાની માફક પિતાના નસીબ ઉપર આધાર રાખી તપાસ કરવા નીકળી પડે છે. “દેવસેના, એ દેવસેના, તું ક્યાં હઈશ. શું તું દુષ્ટોના પંઝામાંથી મને દર્શન નહીં આપે ?” આમ કલ્પાંત કરતા કરતો આખા ઉદાન–જંગલમાં તપાસ કરે છે છતાં પણ કોઈ જગ્યાએ તેનો પત્તો લાગતો નથી.
છેવટે ક્રોધાવેશમાં આવી મન સાથે મજબૂત નિશ્ચય કરે છે કે – “આકાશ-પાતાળ એક કરીશ, વન-વન રખડીશ, પણ જ્યાં હશે ત્યાંથી મારી પ્રાણ પ્યારીને શોધી લાવીશ ત્યારે જ મારા આત્માને શાતિ થશે.” અરેરે ! ! મારો મિત્ર ક્યાં ગયે, લાલસિંહ હજી કેમ નહિં આવ્યો હોય ! “યોગી મહારાજ કહેતા હતા કે તે તમને જંગલમાં જરૂર મળશે જ. પણ હજી સુધી તે તેને મેળાપ મને થયે નહિં, ” આમ વિચાર કરે છે.
એવામાં તો એકદમ લાલસિંહ ફળ લઈને આવે છે. અને કહે છે કે મિત્ર? લે આ ફળ. પણ મારી ભાભી કયાં ગયાં?
૧
