________________
પ્રકરણ ૧૩ મું
૧૪૯ બાઈ સાહેબ એ તો ક્ષત્રિયના કામ. એમાં આપણા જેવી અબળાઓનું કામ નહિ. એ છોકરે કોણ છે તે આપણે ખાત્રી તે કરીએ. દાસીએ કહ્યું.
ભાઈ, તમે કોણ છો ? અને આ બાગમાં વગર પરવાનગીએ કેમ આવ્યા છો ? દેવસેનાએ પ્રશ્ન કર્યો.
આ પ્રશ્ન સાંભળી કીર્તિકુમાર ચમકી જાય છે અને ઉંચે જુએ છે તે ખબર પડે છે કે આ તે સ્વયંવરવાળા કુંવરી જ છે ને! હું કોણ છું તેની તમારે શી પંચાત ! હું ગમે તેમ કરી શકું છું. મારે માટે હુકમ આપનાર હું કોઈ જોતો જ નથી. કીર્તિકુમાર બેપરવાઈથી બોલ્યો.
આવો જવાબ સાંભળી દેવસેના સ્તબ્ધ જ બની ગઈ. અને મન સાથે વિચારવા લાગી કે સિંહના બાળક સિંહ જ હોય ! ગમે તે હોય. પણ તે છે કે વીર રાજકુમાર. ભાઈ, તમને આ સિંહનું બચ્ચું નુકશાન કરશે. દેવસેના શાંતિથી બોલી.
અરે! શું એ મને નુક્સાન કરશે? હજી તેને મારા હાથને સ્વાદ જોયો નથી. તેની ચિંતા તમે જરાપણ કરશો નહીં. ક્ષત્રિય તો જન્મતાં જ પોતાના મોતને પોતાની મુઠીમાં રાખી ફરે છે. વીરની વાતો તે તમારા હોજલ પડદામાં જ શોભે.
ભાઈ! તમો જાણે છે “આ તો વનને રાજા કહેવાય.”
પણ તે વનનો રાજા છે તે હું એ વનનો અને દેશને બન્નેને રાજા છું. હું તેના ઉપર જીત મેળવનાર કીર્તિકુમાર છું.
શું તમારું નામ કીર્તિકુમાર, તમે જ વિરભદ્રસિંહ રાજાના રાજકુમાર કે?
હા,
