________________
૧૨૨
દેવકુમાર સચિત્ર ધામીક નવલકથા તમે પણ વિરહી છે. હું પણ વિરહી છું. યોગીએ જણાવ્યું.
તમે આ વીંટીના માલીક નથી ત્યારે તો તમે જરૂર આ વીંટીના માલીકને જાણતા–પીછાણતા હશે. તમે મારા પ્રાણેશને જરૂર ઓળખતા જ હશે.
પીછાણું છું પણ સાધારણ જ. તમે તેમના મિત્ર તે નથી ને? તેમની સાથે જંગલમાં હતા તે.
ના, ના, તે તે હું નહીં, પણ યોગી વેષે તેમને હું મળેલ ત્યારે મારું દુઃખ ઓછું કરવા આ વીંટી મને આપી હતી.
આ વીંટી પહેરનાર ભાગ્યશાળીના કુળ અને ગોત્રનું વર્ણન કરી મારી તૃષા છીપાવશે ?
બાળા ! તમારે તેની શી જરૂર છે ? યેગીએ પ્રશ્ન પૂછો.
તમે અનુભવી છે છતાં પણ મને તેનું કારણ પૂછો છો ? દેવસેનાએ જવાબ આપ્યો.
બાળા ! અધીરા ન થાવ, હું જે કહું તે સાંભળે. રાજકુમારી ? આ વીંટીને માલીક બીજે કઈ નથી પણ પાટલીપુત્ર નગરના વિરભદ્રસિહ રાજાને પુત્ર વીર દેવકુમાર જ છે.
બંધ કરે તમારી જબાન. અસત્ય છે. વીરસુત કદી પણ મારી સખીને મિત્ર થઈ શકે જ નહિ. તે તે અમારે કટ્ટો દુશ્મન છે ! દેવકુમારનું નામ સાંભળતાં જ પદમાવતી બેલી ઉઠી.
બાળા ! ભલે તમને એ દુશ્મન લાગતો હોય પણ તે તમારા રાજને નેહી થઈ ચુક્યો છે. તેવા સજ્જન પુરૂષની નિંદા કરવી તે તમારા જેવી સુશીલ બાળાઓનું કામ નથી. યેગી બોલ્યા,
શું એ સાચી વાત છે ? દેવસેનાએ આશ્ચર્ય પામતાં પૂછ્યું.
