________________
પ્રકરણ અગિયારમું
દંપતિનું મીલન
દેવકુમાર અને લાલસિહ અઘોર જંગલની અટવીમાં આવી ચાળ્યા, જ્યાં હિંસક પ્રાણીઓને તેમજ ચોર-લૂંટારા, અને ડાકુઓનો મોટો ભય છે. મનુષ્યના દર્શન થવા મહા દુર્લભ છે. જ્યાં નજર કરે ત્યાં શૂન્યકાર દેખાય છે. કયાં એક વખતને ખમા-ખમા કહે. વાતો રાજકુમાર, કયાં આજનો રખડતે ભિખારી રાજકુમાર, વાહરે! કર્મ તારી વિચિત્રતા, બંને જણે ચાલીને થાકી ગયા છે. હવે ચાલવાની શક્તિ પણ રહી નથી. વળી ભૂખ સખ્ત લાગી છે. ખાવાનું તે પાસે ક્યાંથી જ હેય? શું ખાવું અને કેવી રીતે પેટનું પોષણ કરવું એમ વિચારમાં ને વિચારમાં ચાલ્યા જ જાય છે. પણ આમ ભૂખ અને થાકથી ક્યાં સુધી ચાલી શકાય. આથી દેવકુમાર કહે છે. કે મિત્ર! હવે મારાથી ચાલી શકાતું નથી. હું ચાલી શકું તેમ નથી.
ભાઈ દેવકુમાર ! આમ ગભરાયે કશું ન થાય, હિંમત રાખી પ્રભુ ભરોસે આવેલી આફતરૂપી કસોટીથી પાર ઉતરવું તેમાં જ આપણી મરદાઈ છે. ભાઈ હિંમત ન હાર, ચાલ સામી બાજુએ પિલું
