________________
પ્રકરણ ૯ મું આપણે તો નાનપણથી જ સાથે જમ્યા, રમ્યા અને ભણ્યા તો હવે “પ્રભુ જ્યાં સુધી જીવતા રાખે ત્યાં સુધી જુદા થવાની વાત જ કેવી હોય ? લાલસિહ બે.
ભાઈ! તારું કહેવું સત્ય છે, પણ છેડા વખત માટે હોય તો જરૂર સાથે લેત પણ જેની મુદ્દત જ નથી તેવી સ્થિતિમાં તારા મા. બાપના વિયેગમાં તને નાંખવો એ મને વ્યાજબી લાગતું નથી. તેથી જ કહું છું કે તું મને સદા સંભાળી આશિવાદ આપતો રહેજે દેવકુમારે કહ્યું.
- મિત્ર! તારા વગર એક પળ પણ હું રહી શકીશ નહિ. તેમજ તારા દુઃખમાં દુ:ખી થવું એ મારે મિત્રધર્મ છે તેને હું જરાપણ ચૂકીશ નહિ. જ્યાં તું ત્યાં જ હું તો હવે જરાપણુ આનાકાની કરીશ નહીં. હું પણ તારી સાથે આવવા તૈયાર થઉં છું. શું તું એમ સમજે છે કે “હું સુખને સાથી છું, લક્ષ્મીને પુજારી છું અને સત્તાને ભૂપે છુંના, ના, હું તો મારા મિત્રના સાચા પ્રેમને ભૂખે છું. મને કોઈ ચીજની મેહ દશા નથી, મેહદશા હોય તો એકજ. તે બીજી નહીં ફક્ત તારી સેવા કરી મારું જીવન ધન્ય બનાવવું એજ. વિદ્વાનોએ પણ કહ્યું છે કે સંપત્તિ અને વૈભવની લાલસાવાળા મિત્રે તો હજારે મળશે પણ દુઃખની ખરી કસોટી વખતે જે મિત્ર કામમાં આવે તેને જ સાચો મિત્ર કહી શકાય ?” માટે તને મારી સેગન છે, ગુરૂ ભદ્રબાહુ સ્વામીના ચણેની સોગન છે, તો મારે મિત્રધર્મ બજાવવા મને તારી સાથે આવવાની હા કહે !
મિત્ર! વન–જંગલમાં મૃગયાના ટોળાં હજારો જણાશે, તેમ તાળી દેનારાં મિત્રે હજારો મળશે. જેમ વન–જંગલમાં સિંહ ભાગ્યે જ મળે, જેમ સેનાની કટી પત્થર ઉપર થાય છે તેમ દુઃખના વખતે મિત્રની કસોટીપરીક્ષા થાય છે. જે મિત્ર પિતાના મિત્ર માટે
