________________
જગતશાહ
વિચિત્ર વાતાએ ચડી ગયે. હમણ વાત પડતી મૂકે ! આમ તે એ હૈયાને સમજુ છે, માબાપને માટે એને લાગણું પણ છે; તે વળી કાલે વાત ઠેકાણે આવી જશે. અને “દિવસ વીત્યા” ને તત્વજ્ઞાનમાં ઊછરેલી ને એ જ્ઞાનમાં સંતુષ્ટ એવી માતાએ વાત મૂકી દીધી : “ જા તાર જવું હોય તે, પણ આવજે વહેલો, હોં!'
આજે પોતાના ભાઈબંધને મળવામાં જગડૂને રોજના જેવો આનંદ ન હતો. રોજ એની મા, એના બાપ, એના વાતર જગડૂને એક જ વાત કહેતાં કે વાણિયા-વહેવારિયાને દીકરે ઊઠીને કાળીનાળા ને ઢેઢભંગીના છોકરાની ભાઈબંધી કરે છે તે બાપના મોભા ઉપર પાણી ફેરવ્યા જેવું ગણાય. એને એ વાતે કેઠે પણ પડી ગઈ હતી. આરસના પથ્થર ઉપરથી પાણુ સરી જાય એમ એ એના મનમાંથી સરી જતી.
પણ આજ વાત કાંઈક જુદી હતી. આજે દમના રોગી એવા જયભાઈ બે દાદરા ચડીને એના બાપને આ વાત કરવા આવ્યા હતા. જયભાઈ તે એના બાપના ભારે વિશ્વાસુ મુનીમ. એને બાપ જે શેઠ હતે, તે જયભાઈ કાકે શેઠનેય શેઠ હતે. હજી એના બાપને પૂછયા વગર કોઈક કામ થાય, પણ જયભાઈ ને પૂછ્યા વગર તે કાંઈ જ ન થાય ! એવા જયભાઈએ આજ સુધી “વસા” શેઠના ભાઈબંધમાં ક્યારેક મેઢામોઢ બે વેણ અછડતાં કહેવા સિવાય ઝાઝો રસ લીધે ન હતો. જયભાઈ જગડૂને વસા શેઠ કહીને બોલાવતા. એમના કુટુંબની અવટંક વસા. એટલે સાલ શેઠ એ મેટા શેઠ ને એને માટે પુત્ર જગ, જે આ પેઢીને ભાવી માલિક ગણાય, એ વસા શેઠ. બાપ જેવો બાપ બેઠો છે, પછી વસા શેઠને શું ફિકર હોય ? પણ એનામાં હૈયાઉકેલત સારી છે, એટલે જ્યારે એનું ચિત્ત ધંધામાં લાગશે ત્યારે એના બાપથી સવાય નહિ થાય તોય બાપદાદાનું નામ તે રાખશે જ. બાકી તે ભાઈ, એની ઉંમર અત્યારે રખડવાની છે, તે
