________________
કથકોટના સંઘપતિ
૨૭
દાદર ઉપર ઊભા રહીને જગડૂએ કહ્યું : ‘ બાપુજી ! એ તા
જયકાકા છે. ’
આટલું કહીને જગડૂ ઉપરથી લટકતા દેારડાને પકડીને દાદર ઉપરથી ઊતરવા માટે એના પહેલા પગથિયા ઉપર પગ લંબાવી રહ્યો. · એમ ? . આમ આવા પા !'
જગતૂં ઘણી જ આનાકાનીથી પાછેા કર્યાં.
· આ પહેરણ ઉપર ડાધ શેનેા છે ? ' સેાલ શેઠે પૂછ્યું.
"
ડાધ ?...' જગડૂએ અવાજમાં બતાવી શકાય એટલી નવાઈ બતાવી, ડાધ ? ' પેાતાના પહેરણ ઉપર નજર કરીને એણે ઉમેર્યું : 6 ડાઘ તે ક્યાંય દેખાતા નથી, બાપુજી !'
"
આવ્યા.
આમ છેટા શાને ભાગે છે? આમ પાસે આવ !' જગડૂ પ્રત્યક્ષ દેખાઈ આવે એવી આનાકાનીથી વધારે નજીક સાલ શેઠે એનું પહેરણ ઊંચું કરીને જરા ઊંચે સાદે કહ્યુ : “ અરે ભૂત ! આ પાછળ ડાધ છે, એ લેહીનેા છે. અને આ ઉઝરડા છે એ શરીર છેાલાયાના છે!' પછી એમણે અવાજને વધારે તીખા કરીને પૂછ્યું : ‘ પાછા ગયા હતા કે રખડવા ? આ વાણિયાના છેાકરાએ ઊઠીને શું ભાઈબધા શાવ્યા છે—રખડવા માટે ! એક ભંગી, એક પીંજારા,...એક ભામટા !...અરે, આ કથકેટના સંધપતિના છે।કરાને આખા ગામમાં ભંગિયા સિવાય બીજો કાઈ ભાઈબંધ જ ના મળ્યા ! '
પરસાળ ઉપર લાકડી ઠકરાવાના અવાજ આવ્યો તે શેઠે જગડૂના શરીર ઉપરના ઉઝરડા ઉપરથી નજર ફેરવીને દાદર સામે જોયું.
આશરે પચાસ–પંચાવન વર્ષને એક વૃદ્ધ અને દમિયલ દેખાતા, જરા ઠીંગણા, જરા પાતળા, જરા ચિમળાયેલા એવા માણસ, દાદર ચડવાથી લાગેલ શ્રમથી હાંફતા હાંફતા ત્યાં ઊભા હતા.
