________________
ઉપકારની પર’પરા ]
૧૮૯
દિવસ બાદ ચૌદ પૂર્વ, અઠ્ઠાવીસ લબ્ધિ, અક્ષયનિષ વગેરે તપા કરવાની અણુમાલ તક સાંપડી હતી. ધમ ચર્ચાઓ ચાલુ જ હતી અને તે ષડૂદ્રવ્યથી માંડીને વમાન કાળના વિષમ પ્રશ્નો સુધી વિસ્તરતી હતી. ગમે તેવા વિષમ પ્રશ્નો પૂછાય કે ગમે તેવી અટપટી દલીલેા આંગળ ધરવામાં આવે તે પણ સૂરિજીના શાંત મનઃપ્રદેશમાં કંટાળાના કાંટા ફૂટતા નહિ કે ઉશ્કેરાટ, ઉતાવળ ચા ઉપેક્ષાભાવની વૃત્તિ ઉઠતી નહિ. તેઓશ્રી મુમુક્ષુનાં મનનું સમાધાન કરવા માટે શ્રુતિ, યુક્તિ અને અનુભૂતિ એ ત્રણે તિ”ના ઉચિત ઉપયાગ કરતા અને તેનું પરિણામ સતાષકારક જ આવી જતું.
ધ્વજદંડા રાપણ
પૂજ્યશ્રીની પુણ્ય નિશ્રામાં શ્રાવણ સુદિ ૧૩ નાં શુભ મહૂતે શ્રી શાંતિનાથ જિનાલય ઉપર મહેાત્સવપૂર્વક ધ્વજટ્રુડ પ્રતિષ્ઠા કરવામાં આવી હતી. એવામાં પર્યુષણના પયગામ આવ્યેા, એટલે દાન, શીલ, તપ અને ભાવની આરાધના વિશેષ ભભ્ય બની. પૂજ્યશ્રીના અ ંતેવાસીઓમાંથી મુનિશ્રી વ માનવિજયજીએ અને મુનિશ્રી દેવભદ્રવિજયજીએ અઠ્ઠાઇની તપશ્ચર્યા કરી અને શ્રાવક-શ્રાવિકા સમુદાયે પણુ વિવિધ તપસ્યાએના ઉદ્ઘારતાથી આશ્રય લીધેા. છેવટે અરસપરસના અપરાધાની ક્ષમાયાચના થઈ અને મૈત્રી ભાવના મહિમા પ્રસર્યાં.
આ ભવ્ય પ્રસંગ પછી સૂત્રવાચના તથા ત
•
