________________
‘૧૭. નગરીનું દહન અને કૃષ્ણને અગ્નિદાહ
૨૬૧
કૃષ્ણ તેમના પરિવાર અને નગરજને આવી બેઠાં.
હે ભવ્યજને, રાગ અને દ્વેષ વડે સંસારરૂપી વૃક્ષ ફુલ્ય ફાલ્યું રહે છે. માનવી સમકિત પામે છે ક્યારે ? ધર્મ પ્રત્યે શ્રધ્ધા ઉપજે ત્યારે, તેને સંસાર અસાર લાગે છે. સંસાર તારનારે જણાતું નથી. ત્યારે જ એને લાગે છે કે રાગ અને દ્વેષને દેશવટો આપવો જોઈએ. સુખના સાધને સંસારમાં ડૂબનારા છે માટે તેને ત્યાગે.
હે જીવ! ક્રોધ-માન-માયા અને લેભના ભયંકર વાવાઝોડામાં તારી જીવન નૌકા હાલંમડલમાં થઈ રહી છે. હવે તું સાવધાન થઈ જા. જીંદગીની એક એક પળ અમુત્ય છે તેને વૃથા જવા ન દઈશ. પ્રમાદ છેડે. હજી બાજી તારા હાથમાં છે તમે જેમાં સુખ માને છે તે પદાથે બધાં પાણીના પરપોટા જેવા છે કે મેઘધનુષ્યના રંગ જેવા છે. ક્ષણવારમાં જ નાશ પામે તેવા ક્ષણભંગુર છે.
સંસારની સર્વ ચીને ઉપરથી મમત્વ છેડી દે. કઈ કેઈનું કંઈ નથી. આ જીવ ખાલી આથે આવ્યું છે અને તેવીજ રીતે ખાલી હાથે જવાનું છે. બંગલા–મિલક્ત-સ્ત્રી કે પરિવાર કઈ સાથે આવવાનું નથી. આવશે માત્ર પુણ્ય અને પાપ. હવે તમારે વિચારવાનું છે કે તમારે કયા માર્ગે જવું !
ચરિત્રનાયક ચારિત્રપથે પ્રભુની અમીઝરતી વાણી સાંભળીને પ્રધુમ્નકુમારને
