________________
૧૦. કુમારના કૌતુક
૧૪૫
લાગી. થરથર ધ્રુજવા લાગી. અરે રે...આ કાળા ભીલડા સાથે કેમ રહી શકાશે? ખૂબ કલ્પાંત કરવા લાગી. મારા કયા ભવના પાપ ઉદયમાં આવ્યા કે જેથી આ ભીલ મને ઉપાડી લાવ્યું. ગભરાએલી ઉદધિને નારદમુનિએ તેણીને શાંત્વન આપ્યું અને કહ્યું- બેટી ગભરાઈશ નહિ. આ તને ઉપાડી લાવનાર ભીલ નથી પણ કૃષ્ણ મહારાજને મહાનતેજસ્વી પ્રદ્યુમ્નકુમાર છે. તારા પિતાને પ્રથમથી જ તને આ કુમારને આપવાની ઈચ્છા હતી. પરંતુ દૈવયોગે આ રૂકિમણ પુત્રનું ધૂમકેતુ નામના દેવે હરણ કરેલ જેને પત્તો આજ દીન સુધી કેઈ ને મલ્યું ન હતું તેથી જ તારા પિતાએ તને ભાનુકુમારને આપી છે. હવે તું સહેજ પણ ચિંતા કરીશ નહિં. પ્રદ્યુમ્નકુમારે ભીલનું સ્વરૂપ તજી દઈને મૂળભૂત અસલ સ્વરૂપમાં આવી વિમાન પૂર ઝડપે આગળ ચલાવ્યું. આગળ જતાં દૂરથી એક વિશાળ નગરી દેખાવા લાગી તેમાં ઉંચા ઊંચા ગગનચુંબી અનેક મહેલો દેખાતા હતાં. મોટા મોટા વિશાળ મંદિરના સુવર્ણ કળશ ઝળહળી રહ્યાં હતાં. આ જોઈને કુમારે નારદજીને પૂછયું–હે મુનિરાજ ! આ દેખાય છે તે નગરીનું નામ શું છે !
નારદજી કહે બેટા ! એ તારા પિતા શ્રી કૃષ્ણ મહામહારાજ જે નગરમાં રહે છે. તે દ્વારિકા નગરી છે. જે ઈન્દ્રમહારાજના હુકમથી કુબેરે બનાવેલી છે. તેને કિલ્લે સોનાને છે અને તેમાં રત્ન જડેલા છે.
