________________
૧૮૨
મુનિજીવનની બાળપોથી–૫
બને ત્યાં સુધી દરેક સાધુઓએ સાથે વિહાર કરે. પણ જે કઈ અતિ ઠંડે સાધુ બધાની સાથે નીકળી ન શકે તે તેને રસ્તાના તથા ગામનું નામ વગેરેના સંકેત આપી રાખવા.
વહેલા નીકળતી વખતે અવાજ કરે નહીં, અન્યથા ઊંઘતા લેકે જાગી જાય અને તેથી અધિકરણ આદિદોષ લાગે.
શકુન જોઈને વિહાર કરે સારી તિથિ, સારું મુહૂર્ત અને સારા શકન જોઈને વિહાર કરે. છેવટે બાર નવકાર ગણીને નીકળવું.
સારાં શકુને નંદી (બળદ), વાજિંત્ર, જલપૂર્ણ ઘટ, શંખ, પડહને. શ, ઝારી, છત્ર, ચામર, વજ, પતાકા, શ્રમણવેશ, અને પુષ્પ વગેરે સારા શકુન કહેવાય છે. અપરાકને
મેલા શરીરવાળો, ફાટેલા-તૂટેલા કપડાંવાળે, શરીરે તેલ ચળે, કુબડ, વામન, કૂતરે, આઠ-નવ મહિના ગર્ભવાળી સ્ત્રી, મોટી ઉંમરની કન્યા, લાકડાને ભારે, બા, સંન્યાસી, લાંબી દાઢી અને મેટી મૂછવાળ, લુહાર, પાંડુ
ગી, બૌદ્ધભિક્ષુ અને દિગંબર (નગ્ન) વગેરે અપશકુને કહેવાય છે. વિહાર સંબંધમાં સંકેત વગેરે છ દ્વારા
(૧) સંકેત (૨) વસતિ ગ્રહણ (૩) વસતિ () સંજ્ઞા (૫) સાધર્મિક અને (૬) સ્થાનસ્થિત
