________________
૧૦૪
મુનિજીવનની બાળપોથી-૫
નહિ એવા પણ ગોચરી નહિ જનારા બીજા સાધુઓને લીપલું પાત્ર ભળાવીને બીજાનું તે દિવસે લેપ કર્યો ન હોય તેવું પાત્ર લઈને ગોચરી જાય. જે એ રીતે તેનું પાત્ર સંભાળે તે બીજે સાધુ ન હોય અને ૧.લીપેલું ૨. વહેરવાનું અને ૩. નાનુ (માત્રક), એમ ત્રણ પાત્રો સાથે લઈ જવા સમર્થ ન હોય તે કીડી આદિને ઉપદ્રવ (વિરાધના–હિંસા) ન થાય તે માટે રંગેલા પાત્રને અને લેપથી ખરડાયેલા “દિલીના કાપડ, (૩) તથા શરાવ-સમ્પટ' વગેરેને બીજી ભસ્મથી મિશ્રિત કરીને રગદોળીને કેઈ જીવ ન મરે તેમ) નિર્જન સ્થાને મૂકીને ગોચરી જાય. પાછું તે તેને માટે બીજા સાધુ લાવે. એ લેપ લેવાને, લાવવા અને પાત્ર લેપવાને વિધિ (તથા) જયણા કહી.
હવે તેના પરિકર્મને (તપાવવાનો) વિધિ કહે છેલી પેલા પાત્રને છાણ, ભસ્મ ઘસીને (ચે પડીને) ઝોળી સહિત રજદ્માણમાં વીંટીને કૂતરાં, બિલાડાં, વગેરે ખેંચી ન જાય માટે ગાંઠ દીધા વિના જ ફૂટેલા ઘડાના પડિલેહેલા કાંઠલા વગેરે તાપમાં મૂકે તાપ (તડકો) ફરે તેમ પાત્રને પણ પડખું બદલી તાપમાં ફેરવે (મૂકે). રાત્રે તે પિતાની સામીપમાં જ મૂકી રાખે. પરિગ્રહદોષને ટાળવા માટે તે દિવસે વાપરેલા ઘડાના કાંઠલા વગેરેને “કાલે બીજા મળશે એમ માની પરઠવી દે, બાકી રૂ સહિત વધેલા લેપને (કદાચિત તે પાત્રને કે બીજા પાત્રને અષ્ટક (ફૂટ) દેવાને હેય તે હાથ વડે ચૂરીમસળીને અષ્ટક (ફૂટ) બનાવે અને પ્રજન ન હોય
