________________
૩૧૦
શ્રીચંદ્ર કેવલીનો રાસ
એહવામાંહે વિનોદ, થયો તે સાંભળ્યો; જયકલશાભિઘહસ્તી,આલાન થંભ આમળ્યો; ‘આધોરણ સમુદાય, તે દૂર ઉડાડીયા; ગઢ ઘર હાટના ઘાટ, સવે ઉપાડીયા. ૩૧ કરે મદના ગુલલાટ, કપાટ તે ભંજીયા; ભલા ભલા શૂર સુભટ, તે તેણે ગંજીયા; બુબારવ આરાવ, જિસ્યો જેઠ સિંધુનો; નિસુણી કંપે ભૂપ, કહે એ સિંધુર ગંઘનો. ૩૨ ઘર ઉપર ચઢી રાય, ભણે ગજને ગ્રહો; અંકુશ તોમર આદિ જે, શસ્ત્ર ઘરી રહો; પ્રેરે સુભટને એમ, પરં કોઈ તસ મુખે; જાવા ન હોયે સમર્થ, રહે નહીં કો સુખે. ૩૩ રથ તુરગ નર નારી, પશુ પેખે જિસે; દોડે સન્મુખ હોઈ, તે પેખી સવિ નસે; જેમ મંદર મથાન, મચ્યો દરિયો લહરી; તેણી પરે મથિયું શહેર, કહેર કરે કરી. ૩૪ રાજદ્વારે આવિયો, કુંજર મદ ભર્યો નૃપ પરિવારે જીવિત, સંશય ચિત્ત ઘર્યો; એહવે તે અવધૂત, ગયો ગજ “અંતિકે; મા મા વારે ભૂપ, એ ગજ છે અંતિક. ૩૫ ગજશિક્ષાનો દક્ષ, પોતાને ચીવરે; સહુ દેખતાં તુરત, કરી તે વશ કરે; બેઠો ગજને ખંઘ, તે સંથી સુખ લહી; જ્ઞાનવિમલ મતિ જેહની, જીતે તે સહી. ૩૬
|| દોહા | ગજ ઉલ્લળીયો તેહને, પાતન કાજ તુરંત; પણ તે થિર થઈને રહ્યો, યદ્યપિ છે ઉન્મત્ત. ૧ કળ બળથી પુર બાહિરે, કાઢ્યો તે ગજરાજ; તરુ ઉમૂલે લોકને, બીવરાવે કરી ગાજ. ૨ ૧. મહાવત ૨. ગંઘહસ્તી ૩. વિષ્ણુએ ૪. હાથી પ. પાસે
