________________
ખંડ ૪ / ઢાળ ૪૧
૪૪૩
|| દોહા !
રુપ્પી સાહુણી એમ સુણી, સદ્ગુરુ કેરી શીખ; કહે સ્વામિન્! તુમ આગો, જૂઠ કહ્યે શી દિખ્ખ. ૧ માતપિતા રાજા ગુરુ, દેવાદિક જે પૂજ્ય; તે આગળ જૂઠ ન ભખીએ, નીતિશાસ્ત્ર એ સૂઝ. ૨ તો શું કહેવું સાધુને, જાણી ભાખો આલ; વળી નાણી ગુરુ આગળે, કોણ એહવો છે બાલ. ૩ મહા સિંધુ તરીને હો, ગોપદ સમ તસ તીર; તિહાં કણે બૂડે બાપડો, જેહ ન અતિ ગંભીર. ૪ તુમ સરીખા ઉપદેશ દિયે, હિત ઘરી પ્રવચન સાખ; જો નવિ કહે નિજ શલ્યને, તો શું હોયે તસ આંખ. ૫ નિવિડ નિયડીર તણે વશે, અા બોલી તામ; તુમને નિરખ્યા તે સાંભરે, પણ દૃષ્ટિરાગે નવિ કામ. ૬ જાણ્યું નામ મેં તુમ તણું, શીલસન્નાહ કહે લોક; તેહ પરીક્ષણ કાજ મેં, તુમને કર્યો અવલોક. ૯ કામવિકાર ન માહરે, દીપે નહીં લગાર; તુમો સામંતના બેટડા, તિહાં કિમ રાગ પ્રચાર. ૮ એમ કહેતી સા તેણે સમે, માયાશલ્યે તામ; શૂલ પરે શલ્યિત થઈ, ન રહી ચરણની મામ. ૯ તિણ વેળાએ બાંઘીઓ, સ્ત્રીનો વેદ અસાર; તતક્ષણ પ્રાણે પણ તજી, તે અા નિરધાર. ૧૦ વિજ્રકુમારă નિકાયમાં, નોલી વાહન રૂપ; ઉપ્પન્ની દેવીપણે, માયાથી પડી ભવકૂપ. ૧૧ II ઢાલ એકતાલીશમી II
(રાગ ધમાલ/ગોડી– જીવન રહો રહ્યો સનતકુમાર—એ દેશી) તિહાંથી ચવી દુર્ગતિ દ્વિજતનયા, દોભાગિણી દુ:ખિણી; દુર્ગંધા મેલી ભમરાળી, કાળી ને નિર્લખણી રે; પસયણો! જુઓ જુઓ કર્મવિપાક;
વિષમા મોહ માયાના છાક રે. સયણો ૧
૧. નિબિડ, કઠિન ૨. નિયતિ, પ્રારબ્ધ ૩. આર્યા, સાધ્વી ૪. વિદ્યુતકુમાર ૫. સજ્જનો
