________________
[ ૪૦ ]
થયા. અષ્ટ-મગલ ને આરતીની વિધિએ થઈ ને પ્રભુને લઈને ઇન્દ્ર પુનઃ જગ-માતા ત્રિશલાની પાસે આવ્યા. પુત્ર-સમર્પણ થયું. રત્નની રાશિના વરસાદ થયે. ને આમ, જન્મ-મહત્સવ અગેને ઈન્દ્રના આચાર પૂર્ણ થયે.
પટ નખર ૨૫ :
પ્રભુ માળ હતા.
પ્રભુનેા શૈશવ–કાળ આરંભાયેા દેતુથી જ વિરાગ, વિજ્ઞાન અને વાણુંથી તે પ્રભુની વય સ ંખ્યાતીત હતી. માતપિતાએ પ્રભુને ‘વમાન' નામ આપ્યું.
વમાન-કુમાર એકવાર રમવા ગયા. આ ટાણે જ ઇન્દ્રરાજે દેવ-સભામાં એમના મળની પ્રશંસા કરી. એક દેવને આમાં અતિ શર્યાતિ ભાસી કે-દેવ કરતા શું માનવ વધુ મળવાન ? એ નીચે આવ્યે. આમલકી-ક્રીડામાં એ આબાદ ગેાઠવાઈ ગયા. ત્યાં રમતમાં અચાનક જ ભંગ પડયા. ઝાડની ડાળ, એક ભય કર-સાપના પુ ફાટથી ધ્રુજી ઉઠી. સહુ નાઠા. અડાલ રહ્યા એકલા વમાન. દોરડું ઉપાડેએમ નાગને ઉપાડીને એને દૂર મૂકી દીધું. દેવ મનેામન ઝંખવાણા પડી ગયા. નાગની માયાના ખેલાડી એ પેાતે જ હતા. વળી પાછી રમત ચગી. હાર-જીતની શરતે આકરી હતી : જીતનાર, હારનારની કાંધે સવાર થાય ને એની પર સવારી કરે ! દેવ-માયાના બાળકે હાર સ્વીકારી. વમાન એ બાળકની પીઠ પર ચડી બેઠા પળ એ પળમાં બાજીએ અણધાર્યો પલટી ખાધો. દેવ, દેવ ન રહ્યા એણે દાનવ જેવુ ભીષણ રૂપ ધર્યું. વિકરાળ માં. આગ એકતી આંખે. વડની વડવાઈ જેવી લુખ્ખી-લુખ્ખી કેશ-લટે. સહુ આ દેવમાયા જોઈને ગભરાઈ ઉઠ્યા. અાલ વમાન અભય જ રહ્યા. દેવ પેાતાનુ શરીર વધારતા જ ગયા. સાત-સાત તાડ જેવી એની ઊંચાઇ આગળ ભલ-ભલાની છાતી બેસી ગઇ. વમાનકુમારે એના માથે એક મુઠ્ઠી મારી ને એ દેવ બનીને બેસી ગયે. હુએ વમાનને વિજય પેાકાર્યો. દેવ, દિલથી કુમારને ચરણે ઢળી પડ્યો. એણે કહ્યું : દેહથી તમે બાળ છેા, છતાં ઢિલથી તમે વીર જ નહિ,
ગણા
