________________
एणे माहरी डुरगति वारी ॥ मारा गुरुने ए दुःख देशे, द्वारे रह्यो दंग धरीने वेषे ॥ ए ॥ एटले जण राजाना याव्या, हांक्या पेसा मांहि नव पाव्या ॥ रोष करी इणवा ते सुंड्या, देवे निज दंगे ते गुड्या ॥ १० ॥ पढी नृपे मूक्यो कोटवाल, तेहने पण सुरे देश गाल ॥ दंडे दणीने वली ते पाड्यो, नूप सुणीने श्रति घणुं त्राड्यो । | ११ ॥ पोते बल वाहन लेइ चाट्यो, जव नजरे ते देवे निहाल्यो | मारी ढांक कटक सवी त्रागे, प्राण लेइने राजा नावो ॥ १२ ॥ एकले सकल नगर एम जीत्युं, मतिसागर मंत्री सरे चिंत्युं ॥ माणस रूप नहीं सुए नूप, ए तो दीसे देव सरूप ॥ १३ ॥ धूप देप बल बाकुल दीधो, विनति करीने परगट कीधो ॥ केणे अपराध कर्यो तुज स्वामि, नाखों नाम कहुं शीर नामी ॥ १४ ॥ विवेक ए राजा ताहारो, सजन शिरोमण धर्मगुरु माहारो ॥ जिनदत्त शेठने निरापराध, करवा मांगी श्रुति श्रबाध ॥ १५ ॥ तेणे हुं नगर लोकने मारुं, माहारा गुरुनी पीडा वारु ॥ तुम गुरु शेठ थयो केम देव, पूरव जव दाख्यो तव देव ॥ १६ ॥ धन्य तुं देव मंत्रीसर बोले, जन्मांतर उपगारी तुं तोले || पहेली वय पाणी जे पीधुं, अंतकाले श्रीफल ते दीधुं ॥ १७ ॥
