________________
[૩૯]
શક્રેન્દ્રઃ વીરના ભક્તના ય ભક્ત અને છતાં કદાચ પરાજય પામું તે આ પ્રભુનું શરણ સ્વીકારીને મારી સલામતી જાળવી શકાય.
સુસુમારપુરમાં પ્રતિમા ધારણ કરીને રહેલા શ્રી વિરપ્રભુની પાસે જઈને ચમરેન્દ્ર પ્રણામાદિ કરીને કહ્યું, “દેવાધિદેવ! આપનાં શરણના પ્રભાવથી દુજેય એવા સૌધર્મેન્દ્રને હું જીતી લેવા માગું છું.”
અને પછી અતિ વિકરાળ રૂપ કરીને ચમરેન્દ્ર સુધમાં સભામાં પહો. એને કોઈ માઝા મૂકવા લાગ્યો. એણે અત્યંત અનુચિત રીતે વાણુને બકવાદ કરતાં સૌધર્મેન્દ્રના સામાનિક વગેરે દેવે પણ ઊકળી પડ્યા.
છેવટે...સૌધર્મેન્દ્ર આગના લબકારા મારતું વજી ચમરેને સખ્ત નિશિયત કરવા માટે તેની પાછળ છોડી મૂક્યું.
વજના ભયાનક આક્રમણથી ચમરેન્દ્ર ધ્રુજી ગયો અને એ નાસવા લાગે. દેવ અને દેવીઓથી તર્જના કરાયેલે બિચારે હવે જાય પણ ક્યાં? કેણ એને ઉગારે? પ્રભુ મહાવીરદેવ સિવાય હવે એનું કઈ શરણું ન હતું.
આ બાજુ શકેન્દ્રને વિચાર આવ્યો કે “મારી સામે માથું ઊંચકવાની તાકાત એ કાંઈ ચમરેન્દ્રની પિતાની તાકાત ન જ હોઈ શકે. આ બળ એણે બીજે ક્યાંકથી મેળવ્યું હોવું જોઈએ.” જ્ઞાનબળથી જોતાં ખબર પડી કે પ્રભુ વીરના શરણનું બળ જ તેને મારા સુધી આ રીતે લઈ આવ્યું છે. એહ! મારા દેવાધિદેવનું આ આત્માએ શરણ લીધું હતું ! રે! તે તે એને મારાથી મરાય કેમ? તેની પાછળ વળ છેડાય કેમ? મારા પ્રભુના શરણાગતને તે મારું અભયવચન જ હોવું ઘટે.
એક જ પળમાં સૌધર્મેન્દ્ર સ્વયં ઊપડ્યાકઈ બીજા સેવકને ન મોકલતા, આ ગંભીર કામગીરી પાર ઉતારવા પોતે જ દેડ્યા.
