________________
ત્રિભુવનપ્રકાશ મહાવીરદેવ કોઈ નિગોદમાં, કેઈ કીડીના દેહમાં, કઈ ધોબીના ગધેડાના
ળિયે! કઈ પૂંછડી પટપટાવતા કુતરાના જન્મારે! કેઈ નારકની કુંભમાં! કઈ દેવીની પાછળ પાગલ બનતા દેવના દેહમાં !
કેવી કરુણ દશા ! કરુણાની જોત જોર જોરથી ઊછળતી રહી. તે હવે શું કરવું ?
જાતને અને જગતને આ બરબાદીમાંથી તારવા માટે એક જ રસ્તે છે, સર્વસંગત્યાગી થવું; ઘોર સાધના કરીને કર્મોની સત્તાને આત્મા ઉપરથી નેસ્તનાબૂદ કરવી. કેવળજ્ઞાનને પ્રકાશ મેળવી લે અને સુખદુઃખનાં કારણો જાણી લેવાં. બસ, પછી જગતને જ્ઞાન આપવું.
અને...નંદન રાજકુમાર નંદન ઋષિ બન્યા, સર્વ-જીવને શાસનરસી બનાવવાની અપૂર્વ કરુણા ભાવનાએ તીર્થંકર નામકર્મની દેન કરી.
અંતિમ ભવન સાડા બાર વર્ષના તાતા પુરુષાર્થ કાળમાં એ કરુણા જ્યાં ને ત્યાં પ્રગટ દર્શન દેતી જ રહી.
પલે શૂલપાણિ યક્ષ ! એના મંદિરમાં કરુણા પ્રભુને મોકલ્યા ! જાઓ–જાઓ. શ્રમણાર્ય ! પાપાત્માને ઉગારે ! ખૂબ જ દયાપાત્ર એ જીવ છે! બિચારો કર્મના ફંદે ચડશે તે એનું ભાવિ કેટલું ધૂંધળું બની જશે ? જાઓ, અવશ્ય જાઓ.
લેકેના વારવા છતાં શ્રમણાર્યા ગયા. આખી રાત તોફાન મચ્યું. ભયાનક ઉપસર્ગોની ઝડી વરસી, મૈયારી! એ વિકરાળ પશુના દર્શને જ રામશરણ થઈ જવાય.
અંતે થાક્યો; એ શૂલપાણિ ! પ્રગટ થયે. પગે પડ્યો.
જાણે કે પ્રભુ મૌનભાવે શૂલપાણિને પૂછી રહ્યા છે, “અલ્યા, શૂલપાણિ કહેતે ખરે કે કેણ મહાન દેવ કે પશુ?
