________________
[૮]
પુરુષાથ સ્મૃતિ
શ્રમણાયે મહેલ છેાડો. નગર મૂકયું. અશોકવાટિકા મૂકી, નગરના સીમાડા મૂકયો. બધું ય મૂકયું,
બધાએ એમને મૂકયા. એકલા મેાકલ્યા! એકલા જવા દીધા; વન તરફ !
એક, બે નહિ, બધા ય શ્રમણાની સાથે જઈ શકતા હતા, પરંતુ મહરાજે દરેકના પગમાં જ જીરા નાંખી દીધી હતી. એક ડગ પણ આગળ કોઈ ચસકી શકે તેમ ન હતું.
કેમ આમ કર્યુ॰ ? એ જ જોવાનું છે હવે. જે કુમાર વમાન રાજમહેલમાં સંપૂર્ણ રીતે સુરક્ષિત હતા સૌનિકાથી અને ઉદિતાતિ પુણ્યમળથી.
તે શ્રમણા બન્યા એટલે રસૈનિકે તા ગયા પણ કુમારની સાચી સુરક્ષા કરતું પુણ્યકર્મ પણ ખસ્યું ? ના, શ્રમણાયે જ જાણે એને દૂર મૂકયું અને એકલા પડે એ એકલવીરે કાજ સાથેના હિસાખ ચાખ્ખા કરી દેવા કમ્મર કસી ! કમ રાજને એમણે આહ્વાન કર્યુ : ચાલ આવી જા સામસામા—તારા–મારા હિસાબ હવે ચાખ્ખા કરી નાખીએ.’
અને...ક`રાજે એ આહ્વાન ઝીલી લીધું! ભીષણ સંગ્રામ આરભાઈ ગયા ! એકેકથી ચડી જાય એવાં ભયાનક શસ્ત્રો સગ્રામમાં ઊતરતાં જાય છે.
અહીં રૂપવતી સુંદરીએ પણ શસ્ત્રા તરીકે ઉપયાગી અને છે અને કટપૂતના જેવી વ્યન્તરીએ પણ ઊતરે છે. અનુકૂળ શસ્ત્રા પોતાના જીવલેણ દાવા સિફતથી અજમાવે છે. પ્રતિકૂળ શસ્ત્રા ભયાનક ઝનૂન સાથે તૂટી પડે છે.
