________________
[૨૩૯)
નરકેસરી મગધરાજ
એક દિવસ ઊગે. પુત્રના મૂત્રના છાંટાથી ખરડાયેલું ભજન કરતાં અજાતશત્રુએ માતા ચલણને કહ્યું, “હશે કેઈ અજાત જે પુત્રવત્સલ પિતા!”
દુખિયારી ચેલ્લા બેલી, “બેટા, તારા પિતાની પુત્રવત્સલતા પાસે તારું આ વાત્સલ્ય વામણું છે હોં ! ક્યાં એ વાત્સલ્યને સાગર અને ક્યાં આ ખાબોચિયું? તુલના કરનાર બેવકૂફ હશે ”
ત્યારે જ અજાતશત્રુએ સઘળી વાત જાણી કે પરૂ ઝરતી આંગળીની વેદનાએ ચીસે પાડતાં મને શાન્ત કરવા પિતાએ પિતાના મેંમાં આંગળી રાખી મૂકી હતી!
ઓ ! મા, તું શું કહે? હું કે નીચ, પિતૃ-હત્યારે, અધમાધમ પુત્ર! હમણાં જ જાઉં છું, મારા પૂજ્ય પિતાજીને કારાવાસમાંથી મુક્ત કરવા. પગમાં પડીને માફી માગું છું; મારા પાપની!”
રાજા અજાત દો. આનંદિત આંખોથી ચેલ એની પીઠ જોતી રહી.
કઈ ન મળે, પહેરેગીર ! સહુ આડાઅવળા થયા હશે! અજાતે જાતે કુહાડી લીધી. કારાગૃહનું તાળું એક જ ધડાકે તેડી નાખીશ. | મગધરાજે અજાતને કુહાડી લઈને આવતે જે. એહ, પિતૃહત્યા કરવા આવ્યો છે? નહિ, નહિ, મરીશ તે કબૂલ પણ મારા અજાતને પિતૃઘાતક તે નહિ જ બનવા દઉં. નાદાન છે, એ ભલે ગમે તે કરવા ઇછે, પણ મારે એને જગતની સમક્ષ પિતૃઘાતી' તરીકે કલંકિત કરે નથી.
આવ, બેટા અજાત! સહુની ક્ષમા માગું છું. સૌને ક્ષમા આપું છું, વિશેષતઃ તારી ક્ષમા માગું છું. મારે કઈ સાથે વેર નથી.
અરિહંતસિદ્ધ-સાધુ-ભગવંતનું અને સર્વજ્ઞભાષિત-ધર્મનું હું શરણું સ્વીકારું છું.
