________________
નરકેસરી મગધરાજ
[૨૩૭] એટલી જ વાર છે. શબ અહીં પડયું હશે અને મગધરાજ પહેલી નારકના પરમાધાધીની મૂઠીમાં ચળાતે ચિચિયારીઓ પાડતે હશે. - પહેરેગીર! આના કરતાં ય અનંતગુણ દુઃખે મારે ૮૪-૮૪ હજાર વર્ષ સુધી લગાતાર ભેગવવાનાં છે. ભગવાન મહાવીરદેવને ભક્ત ઘેર યાતનાઓની આગમાં..ના. ના. ભૂલ્ય મહાવીરદેવદ્રોહી-એની આજ્ઞાને વિરાધક અબળાઓનાં સુખ લૂંટનારો, અત્યાચારી, સત્તાલુપી મગધરાજને કુત્તાથી ય બદતર જીવનની બક્ષિસ મળવાની છે. એ જ બરોબર છે. મારા જેવા પાપાત્માએ માટે એ જ બરાબર છે.” બેલતાં બોલતાં હાંફી જતા મગધરાજ બોલ્યા. - જરા થંભીને આગળ બોલવા લાગ્યા, “એટલે પ્રિય પહેરે. ગીર! તું તે માત્ર એ દુઃખની વાનગી ચખાડી રહ્યો છે. એ નારકમાં કાળું કલ્પાંત કરીને કાળા પાપ હું ન બાંધી દઉં એ માટે જ તું મને અત્યારથી–અહીં જ-એ મારનું શિક્ષણ આપી રહ્યો છે ને? ભાઈ! લગાવ, લગાવ,
મગધરાજ ! આજ સુધી માલ ખાવામાં પાછું વાળીને જોયું નથી તે હવે માર ખાવામાં ય પાછું વાળીને જોશે નહિ.” મગધરાજ પિતાની જાતને ચૂંટી ખણીને સ્વસ્થ રાખવાના પ્રયત્ન કરતા હતા.
સેળ ઉપર પડેલા ફટકાએ ઘાની ચરાડે ફરી લેહી દૂઝતી કરી નાખી હતી! એકેકા ફટકાએ મગધરાજને દેહ ધ્રુજતે હો! કેમ ન ધ્રુજે! છઠ્ઠીના ધાવણ છેડી નાખે એવા એ ફટકા હતા.
મગધેશ્વરને ભગવાન મહાવીરદેવ ન મળ્યા હતા તે આ સ્થિતિમાં એ પુત્ર અજાતને ગાળો દેતા હોત, પાગલ બની ગયા હત. ચિચિયારીઓ પાડતાં હોત.
પરમકૃપાળુ પરમાત્મા પિતાના શરણે આવેલા ભક્તને અદશ્ય રીતે ખૂબ આશ્વાસન આપી રહ્યા હતા, જાણે એને વાંસે પંપા
