________________
ત્રિભુવનપ્રકાશ મહાવીરદેવ જે ગુણસ્થાને પામવાની મને તમન્ના હતી તે છઠ્ઠા સાતમા ગુણસ્થાનની પરમ પવિત્ર સ્પર્શનાએ હું વારંવાર કરવા લાગ્યો !
અને એ વખતની મારી સ્વાનુભૂતિને આનંદ! વર્ણવ્યા જાય તે છે શું? ના, નહિ જ. કેઈ શબ્દ નથી, કઈ ભાષા નથી. સમત્વના એ આનંદની સ્વાનુભૂતિને વેરવિખેર કરે તે ન હતે. મને કઈ જડ ઉપર એ કારમે રાગ ન હતું કે ન હતું કઈ જીવ ઉપર દ્વેષ
સર્વ જીવ પ્રત્યેને માટે અહિંસક ભાવ મને તેમના પ્રત્યે સદા દયા રાખતે. સર્વના સુખની હું ભાવના ભાવતે.
સુખ-દુઃખ મારે સમાન હતાં. રાગ દ્વેષ મારાથી વેગળા હતા. પર્યાયના રંગરાગની ક્ષણિકતાનું જ્ઞાન મારા અંતરમાં વ્યાપી. ચુકયું હતું.
હું માં મતાન હતું. હું પરાયણ મટી હરિપરાયણ બન્યું હતું.
જેને કઈ વહાલા નહિ, તેમ કઈ દવલા ય નહિ.
કઈ મામકી નહિ અને પરાયા પણ નહિ. એને કોઈ મત નહિ અને મમત પણ નહિ.
“જ્યાં કોઈ નથી ત્યાં બાદબાકીમાં એકલી શાતિ જ બાકી રહી જાય ને?
તે પછી આ શું થયું? જેને મેં ત્યાગું તે મારી પાછળ આવ્યું? અહીં મને વળગ્યું? છઠ્ઠ-સાતમા ગુણસ્થાનની અનુપમ મસ્તીથી મારે પટકાવાનું થયું? એ! કર્મરાજ ! તે મારી આ અવદશા કેમ કરી? મારે તે આ ભેગ-સંસાર સ્વપ્નામાંય. ન જોઈએ. સાતમી નારકના સમાધિપૂર્વકનાં દુઃખો હજી સારાં પરંતુ ભેગેની આ માહિતી તે અતિ ભયાનક! કે જે આત્માને દિનહીન બનાવીને સદાને સંસારવાસી બનાવી દે!
ક્યાં ભૂલ થઈ? મારી નંદનઋપિના ભવની સાધનામાં હું ક્યાં ચૂક્યો? ઘેર તપ તપીને મેં નથી તે નિયાણું કર્યું કે
