________________
[]
ત્રિભુવનપ્રકાશ મહાવીરદેવ એને ક્યાયે સુખ જણાતું ન હતું. નૃત્ય કરતી નૃત્યાંગનાઓ અને ગાંડા બનીને નાચતા-કૂદતા દેવાત્માઓ....બધાયમાં એને કશુંક નવું જ દર્શન થતું હોય એમ એની મુખાકૃતિ કહી જતી હતી.
થડી પળો વીતી.
વિવિધ અંગ-ભંગ કરતી નૃત્યાંગનાઓ તરફ નજર ગઈ. એ બોલી ઊઠ્યો, “બધું જ નાશવંત ! ઝળકતા સૌંદર્યની લાલિમા ઉપર પણ મને વંચાય છે શબ્દો, “નાશવંત.” અપ્સરા તું નાશવંત! તારું નૃત્ય નાશવંત! તારું આ દિવ્ય-જીવન નાશવંત! તારા આ અંગમરોડ પળે પળે જેટલી ઝડપથી વિનાશ પામી રહ્યા છે એટલું જ ઝડપી તારું જીવન વિનાશ પામી રહ્યું છે. ઘેલી. મા બન, વિનાશીમાં.
યાદ રાખ! આવતી કાલ તું મર્યલેકન કેઈ લલનાની વિષ્ટ વહાવતી, બાળનું પાણી પીતી, ગંધાતી કૂતરી પણ હોઈ શકે, પછી એ જ વિષ્ટાને કીડે હઈશ, કે પછી એના પેટની અધિયારી–ગંધાતી કોટડીમાં ઊંધે મસ્તકે લટકતી કર્મરાજની અપરાધી. બાળકી હોઈશ!
વિનાશીની મહેમ્બત! નવાનવા વિનાશ રમાડતી જ રહેને!
તે અવિનાશી કેણ આ જગતમાં? એક આત્મા! સચ્ચિદાનંદઘન આત્મા! વિનાશીના નેહ અવિનાશીને ધક્કા મારે, માર મારે, મારી મારીને અધમૂઓ કરે.
અનતજ્ઞાની! હાય! એકડો ઘૂંટવા બેસે ! અનંતબલી ! માખ પણ ન ઉડાડી શકે ! વીતરાગસ્વરૂપી ! રંગરાગે રગદોળાય ! નિર્મોહી! જગતના સુખે મુંઝાય!
અનંતસુખને સ્વામી! એને પેટમાં દુઃખે ! અશરીરી! શરીરને દાસ!
તદ્દન સ્વતંત્ર ! કર્મને ગુલામ!
