________________
[૭૦]
ત્રિભુવનપ્રકાશ મહાવીરદેવ ' કડક નિશ્ચય કરી લીધું કે પર્વતના શિખરેથી ઝંપાપાત કરે. ઉજજવળ આ દેહ અભડાય એ પહેલાં જ એમાંથી નીકળી જવું, ભગવંતે કહેલી પેલી પંક્તિ મને યાદ આવી, વરં વાહી વર મગ્ન...બસ. પરમપકારીની પણ એ જ આજ્ઞા છે. વિકારોને આધીન થવા કરતાં મોતને ભેટવું સારું !
અને..પર્વતના શિખરે પહોંચી ગયે! પણ અફસ! કે જ્યાં નીચે પડવા સજજ થયો ત્યાં જ આકાશવાણું થઈ. “સબૂર! મેત એટલું સસ્તું નથી. ભેગાવલિ કમ લોગબે જ તારો છૂટકે છે. માટે થોભી જા.” હતભાગી મને આ દેવવાણીએ કાયર કરી નાખે. હું ભી ગયે. પાછો ફર્યો ! પણ... વિકારોના ભૂતડાં તે મારી પાછળ પડ્યાં જ હતાં. કેમે ય મારે કડો મૂકતાં નહિ. સ્વાધ્યાયમાં પણ ચિત્ત ચોંટતું નહિ, ધ્યાનમાં ય એ જ સામે આવતાં ! શું કરું? ઘેર તપ તો એ દુષ્ટ ભૂતડાંઓને જેર કરવા પણ નિષ્ફળ !
એમાં એક દિવસ આ કામલતાના ઘરમાં ભૂલો પડ્યો. પિલા મહરાજે મને અહીં જ ધક્કો મારી દીધો. આ એક ભૂલ કરીને ન અટક્યો. કામલતાની વાતોથી જ્યારે જાણ્યું કે આ ઘર વેશ્યાનું છે કે તરત જ મારે પાછા ફરી જવું જરૂરી હતું. પણ મારે ભયાનક વિનિપાત નિશ્ચિત હત; એટલે જ જાણે હું એની વાત સાંભળવામાં રહી ગયું. પછી બીજી ભૂલ. અમે એટલે માત્ર સાધક! અમારી પાસે કેઈ ચમત્કાર નહિ ! હમણું જ બતાવી દઉ અને...મેં બતાવી દીધું ! પછી પણ તુરત ચાલ્યા જવાની જરૂર હતી, પણ પર્વતના શિખરેથી ગબડેલે કયાં અટકે? એ તે ગબડતે જ જાયને? કામલતાએ મારા પગ પકડ્યા! અને અંતે આ પતન થયું !” નદિષેણની આંખ સામેથી આખું જીવન ઝપાટાબંધ પસાર થઈ ગયું !
વિચારમગ્ન નંદિષેણને ખબર પણ ન હતી કે કામલતા પાછળથી આવીને ક્યારની ઊભી હતી. નંદિષેણની બે ય આંખે
જ બતાવી
તે ગઇકને પણ પવનના શિકી પણ તુરત
