________________
[૧૪૮]
ત્રિભુવનપ્રકાશ મહાવીરદેવ સંગમકને થયું, ‘આ ખીર મુનિને વહેરાવું તે મને ખૂબ આનંદ આવશે. આવા મહાત્મા જેવું સુપાત્ર મારા નસીબે ક્યાંથી? અને આવો ત્યાગને ભાવ પણ મારા નસીબે ક્યાંથી ! આ તે અદ્ભુત ત્રિવેણી સંગમ થયે”
પળને ય વિલંબ કર્યા વગર સંગમકે મુનિને વિનંતી કરી. મુનિ પણ પધાર્યા. ઊછળતી જતી ભાવની ધારા સાથે સંગમકે બધી ખીર વહેરાવી દીધી ! મુનિ ચાલ્યા ગયા.
થાળીમાં રહી સહી ખીર સંગમક ચાટવા લાગે. મા આવી. આટલે ખાઉધરે ! થાળી ભરીને ખીર ખાઈ ગયા પછી હજી થાળી ચાટે છે ! માએ બીજી ખીર બનાવી આપી. ખૂબ ખાધી ! અજીર્ણ થયું. રાત્રે શુભ ભાવમાં સંગમકનું મૃત્યુ થઈ ગયું. સંગમક શાલિભદ્ર બને !”
હું ! ગુરુજી! ખીર વહેરાવવા માત્રથી સંગમક, શું શાલિભદ્ર બની ગયા ?” અજયે એકદમ પૂછ્યું.
સ્મિત કરતા ગુરૂજી બેલ્યા, “ના, ના. ખીરથી જ જે શાલિભદ્ર બનાય તે દૂધપાક–બાસૂદી વહોરાવનારા તે મહાશાલિભદ્ર જ બને! એમને ત્યાં તે ૯ ને બદલે ૯૯ પેટી જ ઊતરે! પણ હકીકતમાં તેમ બનતું નથી. દુધપાક-બાસૂદીનું સુપાત્રદાન કરનારને ત્યાં ૯ પેટીનાં સડેલાં પાટિયાં પણ ઊતરતા નથી હોં !
અજયે પૂછ્યું, “તે કયા હેતુથી સંગમક શાલિભદ્ર બન્યા?”
વત્સ ! ખીરનું દાન દેતા એકધારી વધતી જતી શુભ ભાવની ધારાથી તે.
સામે પાત્ર ઉત્તમ હતું; માસક્ષપણ મુનિરાજ! દાનની વસ્તુ ઉત્તમ હતી ક્ષીર. અને દાન દેનારને ભાવ તે વળી અત્યુત્તમ હતે.
