________________
શ્રી મહાવીરસ્વામીના પૂર્વ ભવ
નયસારને સમકિત
પહેલા ભવમાં વીરપ્રભુને જીવ પશ્ચિમ મહાવિદેહમાં નયસાર નામે ગ્રામપતિ હતા. એક વખત તે પેાતાના સ્વામીની આજ્ઞાથી કાષ્ઠ માટે વનમાં ગયા. ખપેારે ભાજન સમયે તેને વિચાર આવ્યેા. અહા ! આ સમયે કોઈ અતિથિ આવી જાય તે બહુ સારૂં' એમ વિચારી ચારે તરફ દૃષ્ટિ ફેરવે છે, તેવામાં સાથી ભૂલા પડેલા સાધુઓને જોયા. સાધુએને જોઈ તે ખહુ ખુશી થયા અને અહા ! હું કેવા ભાગ્યશાળી છું કે ભેાજન સમયે આવા સુપાત્ર સાધુએ મને આપ્યા’, એમ વિચારી, રેમાચિત થઈ તે સાધુઓની અન્ન જળ વડે ભક્તિ કરી. પછી પેાતે ભેાજન કરી, સાધુએ પાસે જઈ, નમસ્કાર કરી કહ્યું, હે, મહાત્માઓ ! પધારે, હું આપને રસ્તા ખતાવું છું.” એમ કહી સાધુએ સાથે ચાલ્યેા. માર્ગમાં ચાલતાં સાધુએએ તેને ચેાગ્ય જાણી એક વૃક્ષ નીચે બેસી ધર્મના ઉપદેશ આપ્ટે, અને તેથી તે સમતિ પામ્યા, નયસાર પેાતાના આત્માને ભાગ્યશાળી માનતા સાધુએને વંદન કરી પોતાના ગામ આવ્યે. આયુષ્ય પુરુ થતાં અંતે પંચપરમેઠ્ઠીના નમસ્કારપૂર્વક મૃત્યુ પાથી ખીજે ભવ સૌધમ દેવલેાકમાં દેવ થયા. ત્રીજો ભવ મરીચિ
દેવગતિનુ જીવન પૂર્ણ કરી નયસારને જીવ ત્રીજા ભવમાં ચક્રવતી ભરતના પુત્ર મરીચિ નામને રાજકુમાર થયા. મરીચિના વિદડી વેશ
એક દિવસ ભગવાન આદિનાથ પુરિમતાલ નગરીના ઉદ્યાનમાં પધાર્યા. ચક્રવતી ભરત મહારાજા પેાતાના પરિવાર સાથે ભગવાનને વંદન કરવા અને ધર્મોપદેશ સાંભળવા આવ્યા. ભગવાનની દેશના સાંભળી મરીચિ સંસારથી વિરક્ત થઈ ગયા અને ભગવાન પાસે દીક્ષા લઈ તેમની સાથે વિચરવા લાગ્યા. એક દિવસ ઉનાળામાં તાપ આદિથી પીડિત થઈ વિચારવા લાગ્યા-આ સંયમને ભાર તે બહુજ આકરા છે. હુ' તેને વહન કરવાને શક્તિમાન નથી. વળી આ છેડીને ઘેર જવુ એ પણ ઠીક નથી.” એમ વિચારી તેમણે નવીન જાતને વેશ રચે
