________________
૩૦ : મત્સ્ય–ગલાગલ ચંદનાને વાંક આવ્યું હશે ને મારતાં ધ્યાન નહિ રહ્યું હોય! લાવ, ખબર કાઢતે આવું ને જે શેઠ એને પાછી આપે તે લેતો આવું!” વિલોચન સાથે સુવર્ણ લઈને આવ્યું હતું. પણ અહીંની આવી સ્થિતિ જોઈને એ શું બેલે? શેઠ તે ગાંડાઘેલા થઈ ગયેલા. શેઠે રેજની આદત મુજબ શેઠાણીને વાંક કાઢતાં કાઢતાં, ને આખા સ્ત્રીવર્ગ તરફ નિર્દયતાને કટાક્ષ કરતાં કરતાં, બધી વાત અઈથી ઈતિ સુધી કહી દીધી.
ભરવી પાસે જ ઊભી હતી. એણે શેઠાણીને પક્ષ લેતાં કહ્યું : “શેઠજી, મારાં શેઠાણીને વાંક ન કાઢશો. સગી મા પણ આટલું હેત ન રાખે. રેજ વાતવાતમાં તમે શેઠાણબાને આ દેઢ ટકાની ગુલામડી ખાતર હલકાં પાડે છે !”
દેઢ ટકાની ગુલામડી ! રે ! મારી ચંદનાનું અપમાન!” અને ધનાવહ શેઠે એને ઊધડી લીધી.
ભરવી રોઈ પડી ને રડતી રડતી અંદર ચાલી ગઈ. મૂલા શેઠાણી ઓસડ બનાવી રહ્યાં હતાં. ભૈરવીને રડતી જોઈને, તેમણે તેને પાસે બોલાવીને બધી હકીકત પૂછી.
ભેરવીએ મીઠું-મરચું ભભરાવીને બધી વાત કરી ને છેલ્લે છેલ્લે કહ્યું: “બા, તમે તે સતજુગનાં સતી છે. તમને શું સમજણ પડે. બાકી પેલી મનેરમા દાસીની વાત જાણે છે ને. ચંડ શેઠ સાથે પ્રેમમાં પડી ને શેઠે પિતાનાં શેઠાણને તગડી મૂક્યાં. આ રાંડે તો મારે ત્યારે આખું ઘર મારે છે! મને તે આ ચંદનાનાં લક્ષણ સારા નથી લાગતાં.”
આ તું શું કહે છે, ભરવી?”
