________________
૧૦ : મત્સ્ય–ગલાગલ મુખમાં એના મોટા લાલ હોઠ, એમાં લાલઘૂમ જીભ! લાંબી ભુજાઓમાં રહેલું અણદાર ત્રિશૂળ! ત્રિશુળને છેડે નઠોર ગુલામના લોહીથી રંગાયેલો હતો. ગમે તેવી અભિમાની શ્રી યક્ષિકા પાસે ઢીલી ઢસ થઈ જતી. યક્ષિકા ઘડીભર આ નવી ગુલામડી તરફ નીરખી રહી!
છોકરી સૂનમૂન ઊભી હતી. એની આંખમાં નિરાધારતા હતી. જાળમાં ફસાયેલી મૃગલીની જેમ એ પરવશ હાય. તે એની મુદ્રા પર ભાવ હતા.
“ચંદનની ડાળ જેવી કરી છે!” ગુલામમાં જાલીમ ગણાતી યક્ષિકાને પણ પળ વાર છોકરી ઉપર વહાલ આવ્યું.
યક્ષિકા!” કરાવેલી કિમતનું સુવર્ણ ગજવામાં મૂકતાં સેનિક યક્ષિકાની પાસે આવ્યું. એણે જરા નરમાશથી કહ્યું: “યક્ષિકા, કેઈ સારા ગ્રાહકને વેચજે હે, છોકરી સારી છે. ”
“શ્રીમાન, વળી પાછી એની એ વાતે. જુઓ, એક નિયમ કહું. સ્ત્રી, દાસ અને શૂદ્ધ તરફ કદી માયા મમતા દેખાડવી નહિ. એ તે ચાબુકના ચમકારે સીધાં દેર! એમને વળી શું સારે ગ્રાહક ને શું ખેટે ગ્રાહક !”
ના, ના, જે ને છોકરીનાં નયનમાં કે ભાવ છે !”
તમે પુરુષો ભારે વિચિત્ર છેહે! ઘડીમાં માયાભાવ એ દેખાડે કે જાણે હમણું ગળગળા થઈ જશે, ને ઘડીમાં ક્રોધભાવ એ દેખાડો કે જાણે દેહનાં ચિરાડિયાં કરી અંગેઅંગમાં મરચું ભરશે! મન ન માનતું હોય તો હજીય તક છે, લઈ જાએ ઘેર!”
