________________
૨૯૪ : મય–ગલાગલ એના જ જીવિતના વર્તમાન જ્યારે મળ્યા, ત્યારે અવન્તિપતિને હર્ષ કરે કે વિષાદ માણો, એ પણું ન સમજાયું! વેર, દ્વેષ, ઈષ્યો ને વાસનાથી ઘેરાઈ ગયેલું એનું અંતર શિયાળના ટોળામાં ઊછરેલ સિંહબાળની જેમ પિતાને સ્વાભાવિક ધર્મ ખોઈ બેઠું હતું! ને હસવાને સ્થાને એ હસતું! ન રડવાને સ્થાને એ રડી પડતું.
‘મંત્રીરાજ! વત્સરાજ–મારો ચાર-આવી રહ્યો છે, અવનિપતિએ શબ્દોને દાંત વચ્ચે કચરતાં કહ્યું.
હા, મહારાજ! વાસુબેન પણ સાથે છે. વાહ રે વાસુ બેન! બાપ તેવી બેટી–તે આનું નામ !”
મંત્રીરાજ, તમારી વાત ન સમજાઈ ! મારા જેવી મારી દીકરી?” રાજાના મનમાં આશંકા ઊગી. મારા જેવી એટલે શું? સારી કે ખરાબ? ઘણી વાર સંદિગ્ધ માણસને પિતાની સારપ વિષે પણ શંકા ઊગે છે.
હા, મહારાજ ! બાપ તેવી જ બેટી! આપે મહાવીરની પરિષદમાં ડંકે વગાડો, વાસુબેને પણ તેવું જ આપજોગભર્યું કાર્ય કર્યું.'
મંત્રીરાજ, મારે આપગ તે હું જાણું છું, પણ એ છોકરીએ વળી શું ઊંધુ માર્યું? આ સાધુઓએ તે દુનિયાને ભારે ચકરાવે ચડાવી છે. મારા જેવો એમાં ફસાઈ જાય, તો બિચારાં વાસુ જેવાં ભાવનાઘેલાં અણસમજુ છોકરાંનું શું ગજું?”
મહારાજ, આપણે જેમ વત્સદેશને ખાઈ જવા ચાહતા હતા, તેમ મગધને ડાળે પણ એ દેશ પર હતે. કારણ કે
