________________
૨૮૬ : મત્સ્ય-ગલાગલ
મારો હાથ કેમ ખસેડ્યો?” જુએ, પેલે સાપ ચાલ્યા જાય.”
ક્યાં છે? આ ગાઢ અંધકારમાં હું તે જોઈ શકતી નથી.” મને તે સ્પષ્ટ દેખાય છે.”
આયો ચંદનબાલાએ ઊઠીને દ્વાર ખેલ્યું. તારાના તેજમાં મોટે મણુઝર નાગ ગૂંચળું વળીને પડેલે જે. ચંદનબાળાએ તરત પ્રશ્ન કર્યોઃ “આવા ગાઢ અંધકારમાં તમે કેમ કરીને સર્પને ?”
મારા હૃદયમાં પ્રકાશનો ઉદય થયો છે.” “શું કઈ યોગિક જ્ઞાન થયું છે?”
હા,” સમતા રસની મૂર્તિ શાં સાધવી મૃગાવતીએ કહ્યું. ક્ષણભર ચંદનબાળા અશંકામાં પડી ગયાં. અરે, મારા જેવીને જે જ્ઞાન નથી થયું તે આ સાધારણ સ્ત્રીને થયું? અશક્ય! પણ વધુ વાર્તાલાપ કરતાં એમને તરત ખાતરી થઈ કે મૃગાવતીને તે બેડો પાર થઈ ગયો છે. બસ, આ વાતને નિશ્ચય થતાં એમના શકનો પાર ન રહ્યો. મૃગાવતીના જીવનમાં શું મમ રહેલો છે, એની વિચારણા ચાલી. એમને તરત ખાતરી થઈ કે . “મૃગાવતીએ અદ્દભુત આત્મસમર્પણ કર્યું છે. સામાન્યમાં સામાન્ય માનવીથી પણ છાંડી ન શકાતું “અહમ ” એણે છાંડયું છે. પિતાની જાતને તૃણથી પણ હળવી ને રજથી પણ હલકી બનાવી દીધી છે.”
ચંદનબાળા પિતાના પદની મહત્તા ભૂલો મૃગાવતીને
